________________
ધર્માંધ ગ્રંથમાળા
* ૧૦ :
"
6
તેવુ નથી. * ત્યારે નૂતન શિષ્યે કહ્યું કે, • જે એમ હાય તે આપને ખભા પર ઊંચકી લઈશ, પણુ કૃપા કરીને આ સ્થાનને જલદી છોડી ઢા. ' એટલે ચ'ડરુદ્રાચાર્ય નૂતન શિષ્યના ખભે બેઠા અને વિહાર શરૂ થયે.
રાત્રિના અધકાર સવત્ર પ્રસરી ગયા હતા, વળી રસ્તા પણ ખાડાટેકરાવાળા હતા, એટલે ઘણું સંભાળીને ચાલવા છતાં નૂતન શિષ્યના પગ ઊંચાનીચા પડ્યા અને ખભા ઉપર બેઠેલા ગુરુ ધ્રૂજી ઊઠ્યા. આથી તે કપાયમાન થઈને કહેવા લાગ્યા અરે અધમ ! તુ' ખરાખર જોઇને ચાલતા કેમ નથી ? મારું આખું શરીર હલખલી જાય છે !'
6
શિષ્યની વિચારધારા સવળા રસ્તે હતી, એટલે આ વચને સાંભળીને તેણે વિચાર કર્યાં: ‘ અરે ! મારી ભૂલને લીધે ગુરુદેવને ઘણી હેરાનગતિ થાય છે, માટે ખૂબ સભાળીને ચાલવું. ’ અને તે બને તેટલી સભાળથી ચાલવા લાગ્યા, પણ ગાઢ અંધકારમાં રસ્તા ખરાખર સૂર્યે નહિ, એટલે ઠોકર ખાધી અને ઉપર બેઠેલા ગુરુ લથડિયું ખાઈ ગયા. આથી તે અત્યંત ક્રોધ પામીને હાથમાં રહેલા રજોહરણ વડે તાડના કરતાં ખેલ્યા કે, ‘ અરે દુષ્ટ ! તું કેવી રીતે ચાલે છે ? હું પડતાં પડતાં રહી ગયા ! માટે હવેથી ખરાખર સંભાળીને ચાલ.’
નૂતન શિષ્યે કહ્યું: - પ્રભા ! મારા અપરાધ માફ કરેા. હવે ખરાખર સંભાળીને ચાલીશ.' પણ અંધારી રાત્રિમાં વિષમ માર્ગ પર ચાલતાં સ્ખલના થવાનુ ચાલુ રહ્યું અને ગુરુના રજોહરણના દંડ તેના તાજા લાચ[કેશ રહિત ] કરેલા મસ્તક
