________________
( ૧૩૦ )
ભાન ભૂલી સાક્ષાત્ યુદ્ધ પ્રસંગ ઉભા થયે સમજતાં એમની વીરતા ફાટી નીકળી. આમરાજા અને એમના સરદ્વારા, સુભટો કાલિંદીના પ્રવાહ જેવી શ્યામ ચળકતી તલવારા ખેંચી યુદ્ધ કરવા તૈયાર થયા, ને મારા મારા કરતાં સિંહની માફ્ક ક્રોધ કરતા તુટી પડ્યા. એટલામાં તેા એ નટામાંના બન્ને મૂળ નટ નાયકાએ પાતાનું મૂળ સ્વરૂપ પ્રગટ કર્યું. અને ગોવિંદસૂરિએ ગર્જનાપૂર્વક કહ્યું. “ હાં ! હાં ! કનોજરાજ ! આતા કથા યુદ્ધ કહેવાય ? આતા નાટક ?
""
તલવાર ખેંચી સેલેા કનાજરાજ આ બન્નેને જોઈ દંગ થઈ ગયા. એણે પેાતાની તલવાર ફેકી દીધી. ક્રોધ શાંત થઇ ગયા. એણે જોયું તેા એ બન્ને નટ નહાતા પણ માઢેરામાં જોયેલા નન્નસૂરિ અને ગાવિંદસૂરિ હતા.
રાજાને શાંત થયા જોઇ એના સરદારા પણ શાંત થયા શરમાઇ ગયા. પોતાની તલવારા એમણે મ્યાન કરી. રાજાને વિચાર થયા કે “ આ બન્નેએ શામાટે મારી આગળ નાટક કર્યું હશે? ”
રાજાની શંકાનુ નિવારણ કરવા નન્નસૂરિએ કહ્યું. “ રાજન ! અમે જોકે શ્રૃંગાર રસના અનુભવી છીએ પણ જ્ઞાનથી એની યથાર્થ વ્યાખ્યા કહી શકીયે છીએ, જુએ અત્યારે સમય નહીં છતાં અમારા વીર રસના વનથી તમે યુદ્ધ કરવાને તૈયાર થઇ ગયા. જો કે અમે પોતે તેા શસ્ત્ર થકી પશુ રીચે. અમને યુદ્ધના લેશ પણ અનુભવ નથી. કારણ કે
