________________ 72 ] [ શીતવાર્થસૂત્રાનુવાદ હિંસાદિગ્વિહામુત્ર ચાપાયાવઘટશનમ–૭–૪ હિંસાદિને વિષે આ લોક અને પરલોકના અપાયદર્શન (શ્રેયથના નાશની દૃષ્ટિ) અને અવઘદર્શન (નિંદનીયપણાની દૃષ્ટિ) ભાવવાં. અર્થાત–હિંસાદિકથી આલોક અને પરલોકને વિષે પિતાના શ્રેયને નાશ થાય છે અને પોતે નિંદાય છે એ વાત લક્ષ્યમાં રાખવી. મતલબ કે તેનાથી થતા અને થવાના નુકશાન ચિંતવી તેથી વિરમવું. દુ:ખમેવ વા-૭-૫ અથવા હિંસાદિને વિષે દુઃખ જ છે એમ ભાવવું. મૈત્રી-પ્રભેદ-કારૂણ્ય-માધ્યમથ્યાનિ સવ-ગુણાધિક-કિલશ્યમાના-વિનેયેષ-૭-૬ | સર્વ જીવો સાથે મિત્રતા, ગુણાધિક ઉપર પ્રમોદ, દુખી જીવે ઉપર કરૂણાબુદ્ધિ અને અવિનીત (મૂઢ) જીવો ઉપર, મવસ્થતા (ઉપેક્ષા) ધારણ કરવી. જગત્કાયસ્વભાવ ચ સવેગ-વૈરાગ્યાથમ-૭-૭ સંવેગ અને વૈરાગ્યને અર્થે જગત સ્વભાવની અને કાયસ્વભાવની ભાવના કરવી. સર્વ દ્રવ્યનું અનાદિ કે આદિ પરિણામે પ્રકટન, અંતર્ભાવ, સ્થિતિ, અન્યત્વ, પરસ્પર અનુગ્રહ અને વિનાશ ભાવવાં, તે જગતુ સ્વભાવ. આ કાયા અનિત્ય, દુઃખના હેતુભૂત, અસાર અને અશુચિમય છે એમ ભાવવું તે કાયસ્વભાવ. સંસારભીરતા, આરંભ પરિગ્રહને વિષે દોષ જેવાથી અરતિ, ધર્મ અને ધર્મોમાં બહુમાન, ધર્મશ્રવણ અને સાધર્મિકના દર્શનને વિષે મનની પ્રસન્નતા અને ઉત્તરોત્તર ગુણની પ્રાપ્તિમાં શ્રદ્ધા તે સંવેગ. શરીર, ભોગ અને સંસારની ઉદ્વિગ્નતા (ગ્લાનિ) વડે ઉપશાંત થયેલ પુરુષની બાહ્ય અને અત્યંતર ઉપાધિને વિષે અનાસકિ તે વૈરાગ્ય.
