Sursundari Chariyam

Author(s): Dhaneshwarmuni, Mahayashashreeji
Publisher: Omkar Gyanmandir Surat

Page 549

तत्थ य पुव्वपविट्ठो आसी खयरो उ मयरकेउत्ति । सामी गंगावत्तस्स गंघवाहणनरिंदसुओ ॥ १०२ ॥ छिन्नाए कुडंगीए छिन्नं महिवट्ठसंठियं दिटुं । सहसा सीसं तस्स ओ झरतयं रुहिरपब्भारं ॥ १०३ ॥ तं दठूण ससंभमचलंतपिहलोललोयणजुएण । हा हा ! अहो ! अकजं कयंति परिदेवियं बहुहा ॥ १०४ ॥ अव्वो ! पमायवसओ विहिया हिंसा मए इमा जाओ । तत्तो य किंपि होही विग्घ मह मंदभग्गस्स ? ॥ १०५ ॥ अहवा संसिद्धाओ विजाओ विग्घसंभवो नत्थि । तहवि हु विग्घजयठ्ठा जुत्तं मह जावपूयाइं ॥ १०६ ॥ इय चिंतिय चलिओ हं अह फुरियं दाहिणेण नयणेण । किं मन्ने मह सूयइ सुनिमित्तमिमंति चिंतितो ॥ १०७ ॥
तत्र च पूर्वप्रविष्टोऽऽसीत् खेचरस्तु मकरकेतुरिति । स्वामी गङ्गावर्त्तस्य गंधवाहननरेन्द्र सुतः ॥ १०२ ॥ छिन्नायां कुडङ्ग्यां छिन्नं महिपृष्ठसंस्थितं दृष्टम् । सहसा शीर्ष तस्य अहो ! झरन्तं रुधिरप्राग्भारम् ॥ १०३ ॥ तं दृष्ट्वा ससंभ्रमचलत्पृथुलोललोचनयुगेन । हा ! हा ! अहो ! अकार्यं कृतमिति परिदेवितं बहुधा ॥ १०४ ॥ अहो ! प्रमादवशत: विहिता हिंसा मयेयं जातः । ततश्चकिमपि भविष्यति विघ्नं मम मन्दभाग्यस्य ? ॥ १०५ ॥ अथवा संसिद्धाः विद्या विघ्नसंभवो नास्ति । तथापि हु विघ्नजयार्थं युक्तं मम जापपूजादिम् ॥ १०६ ॥ इति चिन्तयित्वा चलितोऽहमथ स्फुरितं दक्षिणेन नयनेन । किं मन्ये मम सूचयति सुनिमित्तमिममिति चिन्तयन् ॥ १०७ ॥
१. पब्भारो-समूहः ।
५२४
त्रयोदशः परिच्छेदः
सुरसुन्दरीचरित्रम्