Nandan Jivan Saurabh

Author(s): Nandighoshvijay, Jinvsenvijay
Publisher: Vijaynandansuri Smarak Trust

Page 9

એક દિવસ વહેલી સવારથી બાજી રહેલી નોબતોના પડઘા ગામના પાદરને ઓળંગીને કયાંય દૂર સુધી સંભળાતા હતા. જાણે નોબતખાનામાંથી ફેલાતા એ સૂરોને ઉતાવળ હતી બોટાદને આંગણે પધારી રહેલા સૂરિસમ્રાટનું સૌ પહેલું સ્વાગત કરી લેવાની.
પોતાના વિદ્વાન યુવાન શિષ્યોના સમુદાય સાથે સૂરિસમ્રાટ વિહાર કરીને ગામને પાદર આવી પહોંચ્યા અને સામૈયું શરૂ થયું.
માણસ હકડેઠઠ ઊભરાયું હતું. કહે છે કે બોટાદ સંઘના સમગ્ર ઇતિહાસમાં આ રીતનું સામૈયું આ પહેલું જ હતું અને હજીપણ આવી હૈયાની ઊલટથી ભર્યું સામૈયું બોટાદ માટે અદ્વિતીય જ ગણાય છે.
આ સામૈયામાં નરોત્તમ પણ સામેલ હતા. એમના મન પર સામૈયાના ઘેરા અને ખૂબ સારા પ્રતિભાવ પડ્યા એમને થયું રે આ મહારાજ સાહેબ જેવા આપણે ન થઈ શકીએ? છેલ્લાં વર્ષોમાં તેઓ કહેતા કે “મારા મનમાં ત્યાગ ભાવનાનું બીજ એ સામૈયાએ વાવ્યું. એ સામૈયું જોઈને મને સૌપ્રથમ દીક્ષા લેવાનું મન થયું.
સૂરિસમ્રાટના એ ચાતુર્માસ દરમ્યાન તેઓ દરરોજ સૂરિસમ્રાટ અને તેમના શિષ્યો પાસે જતા, ભણતા તથા ભક્તિ પણ કરતા. આ ચાતુર્માસના અંતે તેમની દીક્ષાની ભાવના પ્રબળ બની. એમના મનમાં એક વાત ચોક્કસ સ્થિર થઈ કે “દીક્ષા લેવી અને તે સૂરિસમ્રાટ પાસે જ, બીજે નહિ.”
‘ભાગ્યશાળીને ભૂત રળે” એમ નરોત્તમને એમના માર્ગમાં એક પુષ્ટ આલંબન મળી ગયું. એક સાધ્વીજી, નામે સુમતિશ્રીજી, તેઓ વૈદ્યરાજ શ્રી ઈશ્વર ભટ્ટ પાસે વિજયપ્રશસ્તિ મહાકાવ્ય ભણતાં. તેમને નરોત્તમ પ્રત્યે ઘણું હેત. એ સાધ્વીજીને નરોત્તમ પોતાના મનની બધી વાત કરે. પોતાની દીક્ષાની ભાવના પણ ત્યાં વ્યક્ત કરે. એ માટે પોતે ક્યારે શું કરવા વિચારે છે, એ પણ એમને જ કહે. આ સાધ્વીજીએ એમને એક વાર કહેલું. ‘તું ઉદયવિજય મહારાજનો ચેલો થજે. એ નાના છે અને બહુ વિદ્વાન છે. એ વખતે નરોત્તમે દીકરાને પોતાની મા ઉપર હોય તેવી શ્રદ્ધાથી હા પાડેલી. પણ દીક્ષા માટે ઘરમાંથી રજા મળવાનો સંભવ જ નહોતો. આમને આમ બે અઢી વર્ષ નીકળી ગયાં.
સં. ૧૯૬૯ના એ વર્ષે સૂરિસમ્રાટ કપડવંજ હતા. તેમની ભાળ મળી એ જ રાતે રાતની ગાડીમાં બેસી ભાગી છૂટયા. વીરમગામ, નડિયાદ થઇ છેવટે ભારખાનાના ડબ્બામાં બેસી