________________
શાતિનું પરમ તીર્થ (હરિગીત)
- લે. પૂ. આ. શ્રી વિજય શીલચસૂરિજી નિર્દશ, નિર્મળ નીર શા, નિર્ભય અને નિર્દોષ જે, વાત્સલ્યના ઘેઘુર વડલા સમ, સુગુણના કોષ જે; શાસન તણાં શિરતાજ, ભાજન સજજનોની પ્રીતિનાં, *
તે પૂજય નન્દનસૂરિવરને, ભાવથી કરુ વંદના. જેનું સાંનિધ્ય પામીને જીવને શાતા વળે, એના આંતરિક સંતાપો ઉપશમ અને એનાં ચિન્તા, કંટાળો અને હતાશા વિલીન થાય, એનું નામ તીર્થ.
મેં આવાં બે તીર્થો જોયાં છે એક, શ્રી શત્રુંજ્ય મહાતીર્થ; બીજું પૂજ્ય આચાર્ય મહારાજ શ્રી વિજયનંદનસૂરીશ્વરજી મહારાજ.
એક સ્થાવર તીર્થ, બીજું જંગમ તીર્થ.
મારી જ વાત કરું તો, હું ગમે તેટલો કંટાળ્યો હોઉં, માનસિક થાક અને પરિતાપ વેઠીને નિરાશા તરફ ગતિ કરતો હોઉં, એવી અનેક ક્ષણોએ મને આ બન્ને તીર્થોનું સાક્ષાત્ કે સ્મરણરૂપે સાંનિધ્ય સહજ મળી આવતાં મેં મારી નિરાશાને આપમેળે નાશ પામતી જોઇ છે, અંતરને પ્રસન્ન બની જતું જોયું છે અને થાક અને પરિતાપને ઓગળી જતા અનુભવ્યા છે.
આ જ અનુભવ અન્ય વ્યક્તિઓને પણ થયો છે અને એનાં પણ ઉદાહરણ મેં જાણ્યાં છે.
અહીં હું પૂજય આચાર્ય મહારાજ શ્રી વિજયનન્દનસૂરીશ્વરજી મહારાજનું સ્મરણ સ્તવન કરીશ.
સ્વામી આનંદે એક ઠેકાણે લખ્યું છે : “જો તને પથ્થરમાંથી મોતી પકવવાનો ઊંચો કસબ આવડ્યો તો તેટલા પર તું છકીને નાદાન ન બનતો; કેમ કે એથીયે ચડિયાતો કીમિયો સંતો પાસે હોય છે - માણસના દિલમાંનાં વેરઝેર કાઢી નાંખવાનો.”
આ શબ્દો મેં વાંચ્યા, તે ક્ષણે મને પૂજય આચાર્ય મહારાજનું સ્મરણ થયું. એમના સ્વભાવ વિષે ઘણાંને ઘણા અનુભવો ભલે થયા હોય, પણ મને એમના સ્વભાવનો પરિચય આવો જ
૪૨.
