________________
જૈનયુમ
ભાદ્રપદ-આશ્વન ૧૯૮૨
અહીં તે આપણું મસ્તક ભક્તિ ભાવથી સ્વતઃ નમી પ્રગટ કર્યા સિવાય બધું અપમાન અવહેલના અને જાય છે. અને તમામ વોરં જિરિતાર થી એ દુઃખ શાંતિથી અને આનંદથી સહન કરી તે ઉપસર્ગ વચનો નીકળી પડે છે.
આ કરનાર પુરૂષ તરફ દયા ભાવ પ્રગટ કરે છે. અને અહીં એક વાત બહુ સ્પષ્ટ થતી દીસે છે. વીર મનમાં દયા લાવી ચિંતવે છે કે “મને ઉપસર્ગ પુરૂષોજ વીરતાથી બધુ કષ્ટ સહન કરી લે છે, કરનાર આ દેવની કઈ ગતિ થશે.” અરે તેની દયા તેમના ઉપર કદી દુઃખના વરસાદ પડે, અરે કદી ચિંતવી આંખમાંથી દયાનાં અશ્રુબિન્દુ ટપકાવે છે. માથે દુ:ખનાં ઝાડ ઉગે છતાં પંચમાત્ર પણ ખેદ ત્યારે આપણે સ્તબ્ધ થઈ જઈએ છીએ અને પ્રભુની કર્યા સિવાય શાંતિથી સહન કરી આત્મધ્યાનમાં દયા કરૂણા ને ક્ષમા ઉપર મરી જઈ ભૂરિસૂરિ ગુણ મશગુલ રહે છે, એ સહન કરવાનું નામર્દો કે પામ
ગાથા ગાવા મંડી પડીએ છીએ. દેવની નીચતા અને રોનું કામ નહિ. રણાંગણમાં જનાર વીર પુરૂષોજ અધમતા ઉપર આપણે તીરસ્કાર કાબુમાં નથી રહી બાણ તરવાર બરછી ભાલું બંદુક કે તેપના ગોળાનો શકતે. એક મહાપુરૂષને ફક્ત પોતાની પરીક્ષા ખાતર ભાર સહન કરી શકે છે. કાયરો તે તેનો અવાજ આટલું બધું કષ્ટ આપવું એ તેની (દેવની) સત્તાને સાંભળી ઘરને ખુણે કે જગલોમાં સંતાઈ જાય છેઅતિરેક સુચવે છે–આમાં પણ સાત વાર ફાંસીએ તેવીજ રીતે કર્મ શત્રને જીતવા માટે રણાંગણમાં લટકાવવા અને એ નિર્દોષતાની મૂર્તિ સમા જીતેજનારા વીર પુરૂષ કરતાં કોઈ અનેરી વીરતા ધીરતા દ્વિય પુરૂષને વિકારીરૂપે ચીતરી, સ્ત્રી પાસે અને ક્ષમાવાળો પુરૂષ સફાઇથી ચાલાકીથી (કારણ મશ્કરી કરાવી માર મરાવવો એ તે બહુ ત્રાસકે જે સફાઈ કે ચાલાકી ન રાખે તે ક્રોધ માન જનક લાગે છે. આ તે આપણું પૂજ્ય પુરૂષ માયા અને લોભની ચંડાળ ચોકડી તેને ચેટી પડી છે. ને લાગે તેમ નહિ પરંતુ આપણુ શત્રુની પણ સંસાર સાગરના કોઈ અનેરા ગર્તામાં ફેંકી દે છે.) કેઈ આપી આકરી પરીક્ષા ન કરશો એમ લાગે છે. કર્મ શત્રુ સામે લઢીને કર્મ શત્રુને થાપ ખવડાવી પિતે અસ્તુ અંતમાં એ જગતવઘ ક્ષમાસાગર વિજય મેળવે છે.
મહર્ષી મહાવીર દેવની ધીરતા નિશ્ચલતા શાંતિ હવે આપણે એક સામાન્ય વાત જોઈ લઈએ. અને કરૂણાને કેટિશ વંદન કરી વિરમું છું. પ્રભુની અપમાન સહન કરવાની-અને તે પણ
૩ritત શતિ રાત કોઈ જાતના તિરસ્કાર કે વૈરના બદલા સિવાય અપ. તારંગાહીલ. મુનિન્યાયવિજય, માન સહન કરવાની શક્તિ જોઈએ છીએ. અને તા. ક. આ ઉપસર્ગોની નેંધ મેં શ્રી આવઆપણને એક સામાન્ય અપમાન કરનાર મનુષ્યનું શયક નિર્યુકિતને આધારે લીધી છે. તેમાં ટીકાની બુરું કરી તેને બદલો લેવાની પ્રબળ ઈચ્છા થાય છે મદદ પણ બહુ સારી રીતે છુટથી લીધી છે. લેખને ને તેને બદલે લીધેજ જઈએ છીએ ત્યારે આ વીર બધે યશ તે ગ્રંથકાર મહારાજને ઘટે છે, અપયશ સમર્થ પુરૂષ આટલું આટલું ભયંકર અપમાન તિર- બધે મનેજ ઘટે છે. છાદ્ધિકતાને અંગે મતિ ભ્રમથી સ્કાર અને દુઃખનો વરસાદ વરસાવનાર દેવ પ્રત્યે ક્યાંય ભુલ થઈ હોય, વધારે પડતું લખાઈ ગયું હોય મનવચન કે કાયાથી લગારે ક્રોધ કે વૈરની ઇચ્છા તે મિથાત આપું છું. .
