________________
જૈનયુગ
ભાદ્રપદ-આધિન ૧૯૮૨ રાણ, રૂ કે ગ્રાસ જે કાંઈ હાથ લાગે તે વડે પિતાના ત્યારે હેના ભક્તોને બોલાવી કહેવા લાગ્યો, “મહે દેહને ઢાંકે છે, એમ હમજીને કે એથી પિતાની સંપુરૂષનો દ્રોહ અને સત્યનું ખૂન કર્યું છે. સર્વર જાતને ગુપ્ત રાખે છે.”ગશાળા કે અને ગાજી અને ઈશ્વરપદના મેહથી મહું હારું તુચ્છપણે તેજ ઉોઃ “કે કાશ્યપ ! તું આજેજ નષ્ટ-ભ્રષ્ટ થઈશ.” સાબિત કર્યું છે, પૂજાના લોભથી લોકોને ગવા જતાં એ સાંભળી મહાવીર શિષ્ય સર્વાનુભૂતિ મુનિથી વિધિએ મહને જ ઠગે છે, અરે શિષ્યો ! મહારા બોલ્યા સિવાય રહેવાયું નહિ. “દીક્ષા અને શિક્ષા તરફની હમારી ભક્તિ હમને ઉલટી પતીત બનાવપામ્યા પછી આવી કતનતા ?” તુરતજ ગોશાળાએ નારી થઈ છે. હુને ભૂલી જાઓ, અગર તે મરવાની સર્વાનુભૂતિ મુનિ ઉપર તેલેથા ફેકી. મુનિ દેવ- અણી પર આવેલો છે જ્યારે દેહ છોડું ત્યારે આ લોક પામ્યા. ગાશાળા એમ વધુ વકર્યો. સુનક્ષત્ર કીડાના દેહને કીડાનીજ માફક જમીન પર ઘસડીને નામના બીજા મહાવીર શિષ્ય બે બેલ કહ્યા, તે આખા નગરમાં ગલીએ ગલીએ ફેરવજે. કે જેથી એમના ઉપર પણ એજ પ્રયોગ થયો અને એક વધુ પ્રભુતાના દેખાવ નીચે છુપાયેલું લાચાર કીડાપણું હત્યા થઈ. આ દેખીતા વિજયથી ગવિત થયેલો લેકે પ્રત્યક્ષ જોવા પામે અને હેને પરિણામે તે પછી ગશાળ હવે મહાવીરને અસહ્ય અપમાનજનક શબ્દો પિતાની નબળાઈઓને સદ્દગુણ માનવાને તથા સ્થકહેવા લાગ્યું. છેવટે મહાવીર કાંઈ કહેવા જતા હતા લના ગુલામોને ઈશ્વર કે સર્વજ્ઞ માની પૂજવાને તેઓ એટલામાં હેમના પર પણ તેણે તેજલેશ્યા ફેંકી. કદાપિ તૈયાર થાય નહિ હું ઈચ્છું છું કે હવે કે એ વિધાથી સ્વરક્ષા કરવા શ્રી મહાવીરે કાંઈ પણ * કીડા અને સિંહ વચ્ચેન, ગુલામ અને શાહ વચ્ચેના વિદ્યાને ઉપયોગ કર્યો નહિ, તે છતાં સ્વભાવતઃ જ અસલ અને નકલ વચ્ચેને પુરૂષ અને પડછાયા તે અનિ મહાવીરને પ્રદક્ષિણા કરી પાછી જ્યાંથી વચ્ચેને વિવેક કરતાં શિખે.” અને એ તીવ્ર શુભ પ્રગટી હતી ત્યાંજ દાખલ થઇ. જેટલી ઉગ્રતાથી એ ભાવનાને પરિણામે ખુદ તીર્થંકરને સતાવનાર અને શકિત ફેંકાઈ હતી તેટલીજ ઉગ્રતાથી પ્રતિક્રિયા થવા અને પંચમહાવ્રતધારીને બાળનાર ગોશાળા મરીને પામી અને ગોશાળાનો નાશ કરવામાં જ પરિણમી. દેવલોકે ગયા. મહાવીરને એની એટલી અસર અવશ્ય થઈ કે છ શ્રી મહાવીરને બાર વર્ષને વિકાસકમ.' માસ સુધી રક્ત અતિસાર રહ્યા. જાણે એવા જીવલેણ આ વાત નોંધવા જેવી છે કે, દરેક અસાધારણ વ્યાધિની પણ મજાલ ચાખતા હોય તેમ શ્રી વીરે વ્યકિતને વિકાસક્રમ બાર વર્ષનો સમય લે છે, અને એ વ્યાધિને હરાવવા ઈચ્છા કરી નહિ, અર્થાત એ સમય દરમ્યાન તેઓ શાસ્ત્ર કે ઉપદેશ દ્વારા ઉપચાર કરવા દેવાનું સ્વીકાર્યું નહિ. આખરે સિંહ નહિ પણ દરેક પ્રાણી પદાર્થથી અથડામણમાં આવી મનિના સમાધાન ખાતર-એમના હાથે આણેલા અંદરના અનુભવ પ્રકટાવવા હારાજ પિતાને વિકાસ બીજોરાપાકનું સેવન કર્યું અને એટલામાં અતિસારની કરે છે–અર્થાત એકજ વ્યક્તિમાં ગુરૂ-શિષ્ય હેય પણુ અવાધ આવી રહી.
છે. જેમ પૂર્વે એકજ દેહમાં પુરૂષ અને સ્ત્રી હતાં અને ગોશાળે મહાવીર પર ફેકેલી તેજલેશ્યા પિતા કાર્ય બાહ્ય ક્રિયાથી સ્વતંત્ર હતું. રામને બાર પર પાછી પડવાને પરિણામે જમીન પર પટકાઈ પડ્યો
વર્ષના “વનવાસ;” મહાવીરને બાર વર્ષનો તપ; હતા અને જેમ જેમ પિતાની લાચારીનું ભાન થતું ગયું તેમ તેમ બમણ પછાડા મારતો હતો. તે જેમ જ સાચી કે ખાટી પણ હારી માન્યતા છે કે, જેમ
છીપમાં વિકાસ થતો જાય છે તેમ મધ્યમાં કાપ પડતા. તેમ કરી ત્યાંથી ઉઠી પિતાના સ્થાને ગયો અને
જાય છે અને વિકાસ અટકે છે. ત્યારે મધ્યથી બે ટુકડા દાહથી દિવાના જેવો બની ગયો. અંતરની વ્યથા
જૂદા પડે છે, તેમ ઋષભદેવના પ્રાથમિક જમાનામાં મનુભૂલવા માટે તે મદ્ય પીતે અને પાછા જેમતેમ બકત. વ્યવ્યક્તિમાં પુરૂષતત્વ અને સ્ત્રીત્વ જોડલે હતાં; અને એને આખરે કેટલેક દિવસે એને પશ્ચાત્તાપ થવા લાગે જ જીગલીઆ કહેતા. વખત જતાં ઈચ્છા તત્ત્વ દાખલ
મુનિની સમજ
2 કલામાં અતિસારની કરે છે-એથત
