________________
સમ્યગદર્શન
[ ૬૧ ]
ઉપર પ્રસન્ન થઈને નવાજી શ્વેતા નથી-ઈશ્વરને એવી ઘડભાંજમાં ઉતરવું પેાસાય જ નહિ એમ માનવા છતાં એટલે કે આપણે પોતે જ સુખ અથવા દુઃખના સર્જક છીએ એવી માનીનતા ધરાવવા છતાં કાઈ પ્રબળ શક્તિ પાસે કેવાં દીન અથવા પામર મની જઇએ છીએ ? એ વખતે આપણી આત્મશ્રદ્ધા કયાં ઊડી જાય છે ? ભલભલા ઈશ્વરવાદીએ, જેઓ ઈશ્વરની કરુણા અને ન્યાયની શક્તિ ઉપર મેટાં ભાખ્યા રચતાં હૈાય છે તેઓ પણ કસાટીની પળેામાં ચલિત થઈ જાય છે. હિંસા ન કરવી જોઇએ, અસત્ય એલવુ જોઈએ કારણ કે એ બધાનાં પરિણામે આપણુ પતન થાય છે. એ જ્ઞાન અથવા દૃષ્ટિ તે આપણને માતાના ધાવણ સાથે જ મળે છે, ઈશ્વરવાદીઓ પણ એને ઈનકાર તા નથી જ કરતા પરંતુ શ્રદ્ધાના પ્રશ્ન આવે ત્યારે એ જ્ઞાન જાણે કે વરાળ બનીને ઊડી જાય છે. હું શુદ્ધસ્વરૂપ છે, કની ભૂતાવળ જ મારી પાછળ પડી છે અને એના જ નચાવ્યે હુ. નાચી રહ્યો છું, એવું આંજણુ તા આપણે આંખમાં આંજ્યુ. હાય છે જ ’ પરંતુ જીવનની નાની મેાટી ઘટનાઓમાં, શ્રદ્ધાના અભાવે, આપણું એ અંજન ધાવાઈ જાય છે. સમ્યગ્દર્શનની સાથે શ્રદ્ધાને આવી રીતે શા સારુ સાંકળી દીધી હશે તેની હવે તમે કલ્પના કરી શકશે.
6
ન
અંધશ્રદ્ધાએ શ્રદ્ધાની શક્તિના બહુ ઉપહાસ કર્યાં છે એ વાત આપણી અજાણી નથી. શ્રદ્ધા
ન રાખવી
