________________
ભાવશૂન્ય ક્રિયા
[ ૧૨૫ ]
છે. આંખે। મીંચીને અમુક નિત્યનિયમ પતાવી દેવાથી કૃતકાય થઈ જવાય એ પ્રકારની મૂઢતાને અહીં સ્થાન નથી. જિનેશ્વરદેવના પ્રરૂપેલા ધમ એટલે ખડ્ગની ધાર ઉપર ચાલવા જેવું વિકટ કાય છે. દરેક પળે સાધક એટલી સાવધતા ન રાખી શકે એ સમજાય એવી વાત છે. અને જ્યાં સમૂહ કે સમુદાયના પ્રશ્ન આવે ત્યાં સૌ ફાઈ એવી જાગૃત દશામાં હોય એમ ન મનાય. એટલે પશુ ક્રમે ક્રમે ભાવહીનતા શ્રદ્ધાળુઓના અંતરમાં અડ્ડો જમાવીને એસી જાય છે. એ એક જાતની માનવી નબળાઈ છે. એના બચાવ ન થઈ શકે. પણ ઉપાસક જો આટલી એક જ વાતના નિરધાર કરી લે કે ભાવશૂન્ય ક્રિયા કદિ ફળતી નથી તેા ખીજાઓની જેમ માત્ર પ્રવાહમાં ન તણાય. કાઈક દિવસે પણ ક્રિયા માત્રના હેતુ, રહસ્ય, ચિંતવવાના અવકાશ મેળવે અને પેાતે જીવનવિશુદ્ધિમાં કેટલી પ્રગતિ સાધી છે તેના તાલ કાઢે. વેપારી જેમ દિવસને અંતે નફાનુકશાનના હિસ્રામ કાઢે તેમ સાધક પણ ક્રિયામાત્રની પાછળ કેટલી ભાવમયતા હતી તે જીવે–તપાસે.
જુ કારણ એ પણ છે કે બંધુ સ’પ્રદાયાની આપણી ઉપર વધતેઓછે અશે અસર પડ્યા વિના નથી રહેતી. એક દિવસે આ દેશમાં શક્તિની ઉપાસનાનું એક જબરજસ્ત માજી ફરી વળ્યુ હતુ. શક્તિએની પ્રતીક સમી ગણાતી વિવિધ દેવીઓની પૂજા-ઉપાસના જાણે માનવજીવનની સાક્તા હોય અને એ દેવીઓના પ્રતાપે જ સપત્તિ,
