________________
॥ श्लोकसौन्दर्यम् ॥ भावाभिलाषिणा तस्मात्, कर्त्तव्यः सत्क्रियादरः ।
भावप्राणाः क्रियैवेह, तदभावे मृतो हि सः ॥ जिसे अच्छे भाव की अभिलाषा है, उसे अच्छी क्रिया में प्रवृत्त होना चाहिये । क्रिया ही भाव का प्राण है, उसके बिना भाव जीवित नहीं रह सकता ।
જેને સારા ભાવની અભિલાષા છે,એણે સારી ક્રિયામાં પ્રવૃત્ત થવું જોઈએ. ક્રિયા જ ભાવનો પ્રાણ છે, એના વિના ભાવ જીવિત રહી શકતો નથી.
यावतीह क्रिया भाव-स्तावानेव न संशयः ।
अक्रियस्यापि मे भाव-स्तदेतद् दम्भलक्षणम् ॥ ___ इसमें कोई सन्देह नहीं की जितना सम्यक् क्रिया का आचरण है, उतना ही दिल में सम्यक् भाव है । यदि कोई कहे, कि 'भले ही मैं आचरण नहीं करता, तथापि मेरे दिल में शुभ भाव है' - तो यह (प्रायः) दंभ का लक्षण है।
એમાં કોઈ શંકા નથી, કે જેટલું સમ્યક ક્રિયાનું આચરણ છે, એટલો જ હૃદયમાં સમ્યફ ભાવ છે. જો કોઈ એમ કહે, કે ‘ભલે હું આચરણ નથી કરતો, તો પણ મારા हृयमां शुम भाव छ' - तो मा (प्रायः) मनु सक्ष। छे.
ज्ञानक्रियाद्वयेऽप्यस्मात्, कर्त्तव्यः परमादरः ।
यदेकस्याप्यवज्ञा तु, मोक्षावज्ञैव तत्त्वतः ॥ अतः ज्ञान व क्रिया - दौनों का परम आदर करना चाहिये, यतः उनमें से एक की भी अवज्ञा वास्तव में मोक्ष की ही अवज्ञा है ।
મારે જ્ઞાન અને ક્રિયા એ બંનેનો પરમ આદર કરવો જોઈએ. કારણ કે એનામાં એકની પણ અવજ્ઞા એ વાસ્તવમાં મોક્ષની જ અવજ્ઞા છે.
ग्रन्थ - क्रियोपनिषद (जानसार-क्रियानक पर श्लोकवार्तिक) ग्रन्थकार एवं अनुवादकार - आचार्य कल्याणबोधि
११७
