________________
મુનિની આંખ આગળ સવારનું એ સમવસરણ ને ? કરુણાળુ પ્રભુના એ ઉરબોલ ઊપસી આવ્યાઃ મુનિ ! ક્રોધની , ચિનગારીથી ચેતજો ! નહિ તો કેવળજ્ઞાનની કરુણાની સર્વોત્કૃષ્ટ ધરતીના છેડેથી ફંગોળાઈને તમારે ખીણમાં આથડવાનું-કુટાવાનું જ રહેશે !
મુનિનું હૈયું રડી ઊઠ્યું. એમના એક એક રુવાંટેથી ધ્રુજારી, આગ અને અકળામણ વહી રહ્યાં. મારણનું વારણ મુનિ જાણતા જ હતા. ઉત્થાનશ્રુતનું વારણ હતું સમુત્થાન
શ્રુત
સમુત્થાનશ્રુત ! વિસર્જનને સર્જનમાં પલટાવતી એક અદ્ભુત શક્તિ ! રાખમાં લાખ લાખ સૌંદર્ય અને ખંડિયેરના ઈંટ-મટોડામાં, ઇમારત સર્જતી શક્તિ એટલે જ સમુત્થાન શ્રુત !
મુનિએ “સમુત્થાનકૃત' ગણવા માંડ્યું.
થોડી પળોમાં તો ભયની ભૂતાવળો ભાગી ને ભવ્યતા ખેંચાઈ આવી. રાજા પાછો વળ્યો. પ્રજાના ભયમાં જાણે ભંગાણ પડ્યું : જાણે વિનાશની વાર્તા હતી જ નહિ ! આખું નગર કિલ્લોલવા માંડ્યું ! શત્રુ-સૈન્ય શું ને યુદ્ધની અફવા શું. દરેકને થયું કે પોતાની આંખમાં એક ભયંકર ઓથારનું સ્વપ્ન આવી ગયું ને આ બધી ભ્રમણાઓ ફેલાવી ગયું !
દમસાર મુનિને જાતની બેકાબૂ વૃત્તિ પર ધિક્કાર છૂટ્યો : રે ! મેં રાજને રઝળતું મૂક્યું. સુંદરીની સોડ ને એના કોડની દોડાદોડ દાબી લેવાની દમનવૃત્તિ મારે માટે દોહ્યલી ન રહી. હાય ! પણ શું ક્રોધના એક કણને હું કાબૂમાં ન લઈ શક્યો ! ખરે જ પ્રભુના બોલને ખોટા ઠેરવવાની શક્તિ કોઈમાં નથી. હવે સર્યું આ આહારથી !
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧ | જ
