________________
ઘણના ઘાની આ કારમી વેદનાઓ મારી રાણીઓને અનુભવવી પડે છે. માટે આ બધું મૂકીને ભાગી છૂટો ! પણ હણિ મૂર્તિ તો અખંડ ન જ રહેવી જોઈએ !”
મૂર્તિની નજાકત આંગળી પર એક ઘણ જોરથી ઝીંકાયું. મૂર્તિ ખંડિત બની. તૂટેલી એ આંગળીને લઈને બધા ભાગી છૂટ્યા!
અંતઃપુર હવે શાંત હતું. રજની જીતના પડઘા સાંભળવા કોઈ ઊભું ન રહ્યું, પણ ગજની હાર આજે તો ખૂબ ખૂબ નામોશીભરી થઈ હતી. '
ભયની ભૂતાવળો વચ્ચે હવે ગીજનીપતિ બરાબર ઘેરાયો હતો. એની ભાષામાં ભય હતો. એના દિલમાં દર્દ હતું. પોતાની ચોમેર જાણે ભયની નાગી ભૂતાવળો ડાકલા વગાડી રહી હોય, એવો આભાસ ગીજનીપતિને થવા માંડ્યો. એ સીધો જ છાવણીમાં આવ્યો. ત્યાંય એવી જ ભૂતાવળોનો ભાસ એને જણાવા માંડ્યો.
ગીજનીપતિ હવે તો ગભરાયો. કાળી ચૌદશે સ્મશાનની વેરાનભૂમિ વચ્ચે જાણે પોતે એકલવાયો ઊભો હોય, એવો આભાસ ગીજનીપતિને થયો ને એણે પડાવ ઉઠાવવાની આજ્ઞા કરી. ને વળતી જ પળે એણે સત્યપુરનો ત્યાગ કર્યો. પણ ભયની ભૂતાવળો પાછળ જ હતી. માર્ગ હજી થોડો જ કપાયો હતો. સત્યપુના મંદિરની રણકતી ઘૂઘરીઓમાંથી જાણે પોતાની કારમી હારનાં પડઘમ હજી સંભળાતાં હતાં. ત્યાં તો પાછળ સૈન્યમાં હા.. હો, ધમાધમ, બુમરાણ ને કાગારોળ મચી ગઈ. એના દર્દીલ અવાજે ગીજનીપતિને ઊભો રાખ્યો.
| જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
