________________
સ્થળકાળ પર પડેલો પડદો હટાવવાની જહેમત કર્યા વિના જ આપણે એ લગ્નમંડપમાં પ્રેક્ષક તરીકે પહોંચી જઈએ કે, જ્યાં મોટા ભાઈનાં લગ્ન લેવાયાં હતાં. કુળ સંસ્કારસમૃદ્ધ હતું, માતપિતા ચારિત્રના ચુસ્ત અનુરાગી હતા, એથી જેનાં લગ્ન લેવાયાં હતાં, એ મોટા દીકરાના હૈયાની ધરતીમાં ચારિત્ર સ્વીકારવાની ભાવના બીજ રૂપે તો ધરબાયેલી જ હોય, એમાં તો કંઈ પૂછવા જેવું જ નહોતું ! ભીતરમાં ધરબાયેલું એ ભાવનાબીજ જાણે અંકુરિત, વિકસિત, ફલિત અને પ્રફુલ્લિત બનવા માટે કોઈ પ્રેરક પરિબળની જ કાગડોળે પ્રતીક્ષા કરી રહ્યું હતું.
સંસ્કારી માતપિતાને નછૂટકે જ લગ્નનો માંડવો બાંધવો પડ્યો હતો, બાકી એમના મનના મનોરથ તો એ જ હતા કે, દીકરો હજી પણ વર મટીને મુનિવર બની જાય, તો કેવું સુંદર ! રંગ-રાગને રેલાવતો પ્રસંગ હોવા છતાં લગ્નના માંડવે આવેલા સાજન-માજનને રાગનો રંગ લાગી ન જાય અને ધર્મનો રંગ લાગ્યા વિના ન જ રહે, એ માટે માતપિતાએ જિનભક્તિ, જિનવાણીનું શ્રવણ, જિનચરિત્રની કથા આદિથી વાતાવરણને એવું ધર્મરંગી બનાવી દીધું હતું કે, સૌને એવો જ અહેસાસ થયા કરતો કે, લગ્નના માંડવે નહિ, પણ મહોત્સવના માંડવે જ આપણે સૌ આવ્યા છીએ.
વરરાજા ખુદ જ જ્યાં ધર્મના રંગે રંગાઈ જવામાં અગ્રેસર બનવામાં જરાય કમીના ન દર્શાવતા હોય, ત્યાં પછી સાજન-માજન તો શા માટે કમીના દાખવે! જિનવાણીની વહેતી ધારામાં વરરાજા એ રીતે વહેતા રહ્યા કે, એક બે પ્રવચન સાંભળતાં તો એમનો માંહ્યલો મહાભિનિષ્ક્રમણ આદરવાની ભાવનાથી એટલો બધો ભીંજાઈ ગયો અને હૈયામાં ધરબાયેલું ભાવનાનું બીજ પાતાળ જેવાં પડ ભેદીને
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
|
૧૦૩
