________________
ઊંટ, બલદૂટ આમ અપભ્રંશમાંથી આજે બરલૂટ તરીકે અને ઓળખાતા આ ગામનો ઇતિહાસ જાણવા જેવો છે.
શિકારનો શોખ ધરાવતા એક રાજવીની નજર ભરજંગલમાં ઘૂમતા એક સિંહ પર પડી. એમણે સણસણ કરતું એક તાતું તીર સિંહ તરફ તાક્યું. સિંહ એકદમ સાવધાન બની ગયો. જાન બચાવવા એણે દોટ મૂકી. છટકી જતા સિંહની પાછળ પાછળ રાજવીએ પણ પોતાનો ઘોડો દોડાવી મૂક્યો. આ હોડદોડનો આમ તો જલદી અંત ન આવત, પણ થોડી જ પળોમાં ચમત્કાર સરજાયો. થોડુંક આગળ જતાં બળદો અને ઊંટો જ્યાં વિશ્રામ લઈ રહ્યા હતા, એવી ભૂમિ આવી અને એકાએક જ સિંહ જેવો સિંહ સાવ શાંત બનીને ઊભો રહી ગયો. આટલું જ નહિ, એ સિંહની આસપાસ બળદો અને ઊંટો વીંટળાઈ વળ્યા અને જાણે સગું સંતાન હોય, એ રીતે અરસપરસ ગેલ કરતા એકબીજાને વહાલથી પંપાળવા માંડ્યા.
આ દશ્ય જ એવું અદ્ભુત હતું. જેથી રાજવીનો શિકારશોખ એક વાર તો સ્તબ્ધ બની જઈને વિચારી રહ્યો કે, આવું તો બને જ કઈ રીતે ? સિંહની નજરમાં સ્નેહ? સિંહ જોઈને જ ભાગી છૂટવાનો જન્મજાત વેર-સંસ્કાર ધરાવતા બળદ-ઊંટની આંખોમાંથી પણ આત્મીયતાનો અમૃતાભિષેક ? રાજવીને હાથમાંથી એક પછી એક તીર નીચે પડવા માંડ્યાં. આવા અભુત દૃશ્યને જોતાં જ જાગી ઊઠેલા વિચારોનો બોજ માથે વેંઢારાયો હોવાથી રાજવી શિકાર કર્યા વિના જ પોતાના રાજમહેલ તરફ પાછા ફર્યા. રોજ રોજ જે આંખોમાં શિકારની સ્વપ્નસૃષ્ટિ ઊતરી પડતી હતી, એના સ્થાને સગાં સંતાનોની જેમ હળીભળી ગયેલાં સિંહ-બળદ-ઊંટની જ એ દશ્ય-દુનિયા ખળભળવા માંડી. પોતે જે જોયું, એ સ્વપ્ન સમ અસંભવિત હોવા છતાં એક અફર સત્ય હતું. આમ છતાં એ સત્યને સત્ય સ્વરૂપે સ્વીકારવા મન તૈયાર થતું નહોતું. આ જાતની
| જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
