________________
અક
દુવિધા-દ્વિધા ટાળવા રાજવીએ બુદ્ધિના બેતાજ બાદશાહ ગણાતા મંત્રીઓને પૂછ્યું :
ભરજંગલમાં ઘૂમતો ઘૂમતાં મેં જે દશ્ય જોયું, એમાંથી પ્રગટ થયેલું આશ્ચર્ય હજી શમતું નથી. એ સ્વપ્ન તો નહોતું જ, કેમ કે મેં સગી આંખે જોયું હતું. એ દશ્ય એકદમ અસંભવિત હોવાથી સ્વપ્ન સમ માનવા મન માનતું નથી અને સત્ય તરીકે એનો સ્વીકાર પણ કઈ રીતે થઈ શકે ?' આટલી ભૂમિકા રચીને અહોભાવ-આશ્ચર્યથી વિસ્ફારિત નજર મંત્રીઓ તરફ માંડીને કહ્યું કે, શિકારની દૃષ્ટિથી જોડાયેલા તાતા તીરથી બચવા ભાગી છૂટેલો સિંહ એકાએક જ શાંત થઈને ઊભો રહી જાય, એ શક્ય જ નથી. એની નજરમાંથી સ્નેહની સરવાણી ફૂટી નીકળે અને આ જ રીતે બળદ-ઊંટો પણ નિર્ભય બનીને ખડાં રહી જાય તેમ જ બાપે માર્યું ભવોભવનું વેર વીસરી જઈને અરસપરસ સગાં સંતાનોની જેમ એકબીજાને પંપાળે, એ તો કોઈ રીતે શક્ય જ નથી. છતાં આવું મને જોવા મળ્યું, એ નિહેતુક તો ન જ સંભવે? તો આની પાછળ ક્યો હેતુ ભાગ ભજવી જતો હશે.
મંત્રીઓ પણ રાજવીનો આ સવાલ સાંભળીને આશ્ચર્યમગ્ન બની ગયા. એમણે બે દિવસની મુદત માંગીને જવાબ આપવાની તૈયારી દર્શાવી. બે દિવસ સુધી મંત્રીઓએ ઘણીબધી વિચારણાઓ કરી. મગજનું દહીં બની જાય એવી માનસિક મથામણ બાદ પણ જ્યારે કોઈ નક્કર નિર્ણય પર આવવાનું શક્ય ન જ બન્યું, ત્યારે મંત્રીઓએ અનુમાન આધારિત અનેક સંભાવનાઓ દર્શાવીને વિદાય લીધી. પણ મંત્રીઓના એ જવાબથી રાજવીને સંતોષ ન થતાં એમણે જૈનમંત્રી પટવર્ધન સમક્ષ આ સવાલ રજૂ કર્યો. સવાલ સાંભળીને મનોમન ઉકેલ ઊપસી આવવા છતાં જૈનાચાર્યના મુખેથી વધુ સચોટ સમાધાન અપાવવા મંત્રીએ રાજવીને કહ્યું કે, ગામમાં જ બિરાજમાન શ્રી શીલગુણસૂરિજી મહારાજના
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧ |
