________________
સિંહની સામે નિર્ભયતાપૂર્વક આગે બઢનારા શ્રી વાદિદેવસૂરિજી મહારાજના ભયંકર ભાવિની કલ્પના આવતા જ લોકો રાડો પાડી પાડીને એમને દિશા બદલીને બીજે રસ્તે ચડવા પોકાર પાડી રહ્યા. પણ એ પોકાર જાણે આભમાં જ વેરાઈ વિખરાઈ જતો હોય, એમ લોકોને જણાતું હતું. કારણ કે શ્રી વાદિદેવસૂરિજી મહારાજ તો નિર્ભય પગલે જાણે મોતને ભેટવા સિંહની સન્મુખ જ આગળ વધી રહ્યા હતા. બંને વચ્ચેનું અંતર જેમ જેમ ઘટી રહ્યું હતું, એમ લોકોનો ભયભર્યો પોકાર પણ વૃદ્ધિંગત બની રહ્યો હતો. આ પોકાર બેમાંથી એકને પણ રસ્તો બદલાવવામાં સફળ બની જાય, તો ગળું ફાડીફાડીને પાડેલો પોકાર સાર્થક હતો. પણ આવું કંઈ જ ન બનતાં જે અલૌકિક વળાંક એ ઘટનાએ લીધો, એથી તો સૌ કોઈના આશ્ચર્ય-અહોભાવને આરો-ઓવારો જ ન રહ્યો.
શ્રી વાદિદેવસૂરિજી મહારાજ તો મસ્તીથી ગજગતિએ ચાલ્યા જતા હતા, ત્યાં જ સામેથી ચાલ્યો આવતો સિંહ પોતાનું સિંહત્વ ભૂલી જઈને જાણે શિષ્ય-સેવક તરીકેનો અભિનય ભજવવા પૂ. આચાર્યદેવને ત્રણ પ્રદક્ષિણા આપીને ચૂપચાપ આગળ ચાલતો થયો. અદ્વિતીય, અલૌકિક અને
જોવા છતાંય સાચી માની ન શકાય, એવી આ ઘટનામાંથી ન તો આચાર્યદેવનો જયધ્વનિ કે ન તો સિંહની હારનો હાહાકાર તારવી શકાય, તારવવું હોય, તો એટલું જ તથ્ય આ ઘટનામાંથી તારવી શકાય કે, સમતા પરાકાષ્ઠા પામે, ત્યારે વેર-વિરોધને શાંત થઈ જવાની ફરજ પડતી હોય છે. એ આનું નામ !
વિ.સં. ૧૧૬૫માં બનેલ આ ઘટના પરથી એ ગામનું નામ ‘ભયોલ’ પડ્યું. જે ધીમે ધીમે અપભ્રંશની અસરમાં આવીને અંતે ‘ભોરોલ' તરીકે ઓળખાયું અને જે આજે
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
|
૯૭
