________________
આવા સન્માનને એ ક્યાં સુધી સહી શકે? સ્પેનકની આ વિટંબના મંત્રીશ્વરના કાળજામાંય કાણું પડાવી જતી હતી, પણ સિંહની બોડમાં હાથ કોણ નાખે? સુમંગલ એકનો એક પુત્ર હોવાથી, રાજા જિતશત્રુની આગળ ફરિયાદ કરવાથી અળખામણા થવા સિવાય બીજો કોઈ અંજામ આવવાની શક્યતા નહોતી. એથી મંત્રીશ્વર માટે પુત્રની આ વિટંબણાને મૂંગે મોઢે સહી લીધા વિના છૂટકો જ ન હતો.
ગધેડાની સવારી ! ખાસડાનો હાર ! ફુટેલા ઢોલનો ખોખરો અવાજ! આવા અવળા વરઘોડાથી ત્રાસી ગયેલો મંત્રીપુત્ર સ્પેનક એક દહાડો મધરાતે વસંતપુરનો ત્યાગ કરીને, ભાગ્યના ભરોસે કોઈ અજાણી વાટે ચાલી નીકળ્યો. એનો સકંલ્પ હતો કે, આવા અપમાનના કડવા ઘૂંટડા ઉતારવા કરતાં તો કોઈ આશ્રમનો આશરો પામી જઈને ભગવાં પહેરી લેવાં શાં ખોટાં?
સંન્યાસી બની જવાના સંકલ્પની સિદ્ધિ માટે અનેક દિવસો, મહિનાઓ ને વર્ષો સુધી એ આમતેમ આથડતો રહ્યો. પરંતુ એના જેવાને આશરો પણ જલદી ક્યાંથી મળે ? કાયાથી એ કૂબડો હતો, એથી જ નહિ, પણ એના વિરાગનો
પાયો દુ:ખ હતો, એ કારણે પણ એને આશરો આપતાં ઘણા કુલપતિઓ ખચકાતા હતા. વર્ષોની રઝળપાટને અંતે એક કરૂણાળુ કુલપતિનો એને ભેટો થઈ ગયો. પોતાની વેદનાભરી વીતક જણાવીને છેલ્લે એણે આંસુ વહાવતી વાણીમાં કહ્યું : કુલપતિજી! આપ હવે જો ભગવાં નહિ આપો, તો આપઘાત કરીને પણ જીવનનો અંત આણવાનો નિષ્ઠુર નિર્ણય મેં લઈ જ લીધો છે.
સ્પેનકની વીતક સાંભળીને કુલપતિનું કાળજું પણ પીગળી ઊઠ્યું. એમણે મનોમન વિચાર્યું કે, દુઃખગર્ભિત આ
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
|
૪૫
