Jain Shasan 2000 2001 Book 13 Ank 01 to 25

Author(s): Premchand Meghji Gudhka, Hemendrakumar Mansukhlal Shah, Sureshchandra Kirchand Sheth, Panachand Pada
Publisher: Mahavir Shasan Prkashan Mandir

Page 235

33333333333333333333323333333333333
એક ઝંઝાવાતી દીક્ષા
શ્રી જૈન શાસન (અઠવાડિક) ઝનૂને ચલા યુવાનોએ આખાય કુટુંબને ઉશ્કેર્યું. કાંતિની દીક્ષા સામે તોફાન મચાવવાનો તેઓનો મૂડ હતો. કાંતિ દીક્ષા લઇ જ કેમ શકે ? અમને પૂછયાં વિના કદમ ભરવાનો તેને અધિકાર જ કયાંથી મળ્યો ? અમારી ના ઉપર ધટ તે દીક્ષામાં જીવી જ કેમ શકે ? .. જોઇ લઇશું તેના ગુરુઓને ! ખેર નથી! તેને દીક્ષા માટે સપોર્ટ આપનારની.. !!
બસ ! આવી જ આક્રોશની ડમરી તેમના મનમાં ઘૂમરાવે ચઢી. કાંતિને પાછો સંસારી બનાવી દેવા માટેતેઓ આકાશ-પાતાળ એક કરવા તૈયાર થઇ ગયા. પ હેલાં સમજૂતિ પછી દબાણ તોય ન માને તો બળપ્રયોગ કરીને ય સાધુનો વેશ ઉતારી દઇ કાંતિને પાછો ઘેર લાવવા તેઓએ કર્યો.
નિશ્ચય
સ્વજનોનું અને મિત્રવર્તુળનું બનેલું એક મોટું ટોળું ખંભાત ઘસી ગયું. ખાસ વાહન દ્વારા તેઓએ સમાચાર મળ્યાંની વળતી જ ઉષાએ ખંભાત ભણી હું ારી દીધું.
બીજીબ જુકાંતિભાઇની દીક્ષાના સમાચાર આપનારી વ્યક્તિએ જએસમાચાર પછી જાગેલા જલદ પ્રત્યાઘાતોની માહિતી સીધી ખંભાત પહોંચાડી. શેઠ કઃ તૂરભાઇ સાવધાન બની ગયા. ગુરુદેવોને સત્તર્ક કરાયા. ધારણા તો હતી જ, સ્વજનોના તોફાનની.
તે ધારણ અપેક્ષા પ્રમાણે જ સાચી પૂરવાર થઇ. કદાચ તેથી ય વધુ આક્રમક સ્વરૃપ લઇ ગઇ હોય; તો ય ઇન્કારી ન શકાય. મળતાં સમાચારો મુજ તો પ્રશ્ન હવે માત્ર વિરોધનો જ નહતો રહ્યો. પ્રશ્ન ખરાખરીનો બની ગયો તો. સ્વજનો માત્ર આક્રોશ જ ન હતા; વ્યક્ત કરવા માંગતાં. તેમને તો માત્ર ને માત્ર કાંતિ વિજયના સંયમની આહૂતિ જખપતી તી.
ત્યારે શેઠ કસ્તૂરભાઇ પરિસ્થિતિની ગંભીરતા પામી ગયા. શાંતિ પૂર્ણ સમાધાનની શક્યતા નહિવત્ હતી. સંઘર્ષ સુનિશ્ચિત બની ગયો તો. અમદાવાદથી દસી આવતા તોફાનીઓના ટોળા સામેના સંઘર્ષમાં સહસ્રમલ્લ યોધ્ધા જેવું ઉત્તરદાયિત્વ અદા કરવા શેઠ કસ્તૂરભાઇ તૈનાત થઇગયા.
રોજ - માથે પાઘડી પહેરનારા શેઠે આજે કેશરીયું ફાળિયું બાંધ્યુ. હાથમાં જાડી – મજબૂત - અને ઉંચી ડાંગ ઝાલી. તેઓ એકલવીર બન ને ઉપાશ્રયના ઉંબરે ઉભા રહી ગયા; સંઘર્ષનો સામનો કરવા.
43
વર્ષ ૧૩ * અંક ૨૦/૨૧ તા. ૨૩-૧-૨૦૦૧ ઉપરના પહેલાં પગથિયે જ શેઠ કસ્તૂરભાઇ, ઉંચી ડાંગ સાથે રણવીર બનીને ઉભા તા. જેવા કાંતિભાઇના તોફાની મિત્રો તેમની સમીપ પહોચ્યાં ત્યાં જ શેઠે પોતાની અણનમ ડાંગ આકાશમાં જોશભેર ઉછાળી. વર્તુળાકારે ઘૂમાવી. ખૂબ ઉલાળી. અંતે નિશાન તાકયાં વિના જ તેમણે એ ડાંગને આડેધડ ઝીંકવા માંડી.
તોફાનીઓમાં તો સોપો પડી ગયો. કેટલાંયને ધક્કા લાગ્યા. કેટલાંયને ડાંગના મારનો સ્વાદ ચાખવા મળ્યો. શેઠનું રુદૂ સ્વરૂપ જોઇને ટોળામાં રહેલાં પણ તે યુવાનો પાંચ ડગ પીછે હઠ કરી ગયાં. શેઠની તાકાત અને ઐશ્વર્યને જોતાં જ રહ્યાં.
શેઠે ગર્જના કરી : ખબરદાર છે, કોઇએ પણ તોફાન મચાવ્યું છે તો. આ પોપાબાઇનું રાજ નથી. ન ઘણીયાતો તબેલો નથી. વિનમ્ર બનીને ઉપાશ્રયમાં પ્રવેશવું હોય તો છૂટથી પ્રવેશો. ધિંગાણું કરવું હોય તો ચાલો મારી સાથે મેદાનમાં.
છેક અમદાવાદથી સળગતાં - સળગતાં આવનારા પણ તોફાનીઓ શેઠનું પ્રચંડ પરાક્રમ જોઇ પ૦ ટકા તો ઠંડાગાર થઇ ગયા.
ખંભાતમાં દીક્ષાના તરફદારોના તાપ - પ્રતાપ જોઇ કાંતિ ને પાછા વાળવા દોડી આવેલા ખેરખાઓય ધ્રુજી ઉઠયાં. તેમને લાગી તો આવ્યું કે આપણી કારી કદાચ નહિ ફાવે.
છેવટે, સાપ જેમ બિલમાં દાખલ થાય, તેમ પૂરા સભ્ય અને શાંત બનીને તોફાનના નાળચા ઉધાવાળીને સ્વજનો ઉપાશ્રયમાં પ્રવેશ પામી હત શકયાં. ત્યાં તેમનો આદર કરવા શાસનના સેનાની સમા પંન્યાસ રામ વિજય તૈનાત જ હતા.
નૂતન દીક્ષિત કાંતિવિજયને પુન: સંસારી બનાવી દેવાના ઇરાદા સાથે આવનારા સ્વજનો પૈકી કેટલાંક પંન્યાસ શ્રી રામવિજયજી પાસે પહોંચ્યા. કેટલાંકે મુનિ કાન્તિ વિજય કયાં બેઠાં છે ? તેની ખોજ શરુ કરી તો વળી કેટલાંક સભ્યો ધુંઆપૂંઆ થતા. આંખોના ડોળા ભીષણ રીતે ઘૂમાવતા રહીને કિંકર્તવ્યમૂઢ બનીને ઉભારહ્યાં.
ત્યાં જ ઉંડી કોઠા સૂઝ ધરાવનારા પૂજ્યશ્રીએ પોતાની અનુમતિ દ વિના થયેલી દીક્ષા સામે આક્રોશ ઠાલવતાં સ્વજનોને બે રોક ટોક નૂતન દીક્ષિત કાંતિ વિજય સાથે બેઠક કરવા દીધી.
કાંતિ વિજયને એકાંતમાં મળવાની પણ સહર્ષ અનુમતિ આપી. વિરોધિઓની એ ધારણા ત્યારે ધૂળમાં રગદોળાઇ ગઇ, કે રામવિજયેન્દ્ર
કાંતિને બળાત્કારે દીક્ષા આપી છે.
સમય થયો અમદાવાદથી કાંતિભાઇના મિત્રો - સ્વજનો અનેક વાહનોમાં પૂર ઝડપે ખંભાત આવી પહોંચ્યા. ઉપાશ્રય સામે જ વાહન. પાર્ક થયા. તરત જ ઘડા ઘડ વાહનોના દરવાજા ખૂલ્યા. તેમાંથી અસાધારણ ક્રોધ સાથે કાંતિના મિત્રો ઉતર્યા. તેઓ સીધા ઉપાશ્રયની પગથાર તરફ ધસી આવ્યાં.
કાંતિ વિજયને ભૂગર્ભમાં તો નહિ મોકલી દીધા હોય ને ? કાંતિ વિજય સાથે એકાન્તમાં મીટીંગ નહિ જ કરવા દે, જેવી તેમની ભ્રમપૂર્ણ છે. માન્યતાઓ ત્યારે ભૂંસાતી ચાલી. નવદીક્ષિત કાંતિ વિષય જીવણ ભરે ગુવદેશથી તેમની સાથે મન્ત્રાણામાં જોતરાયા.
તેમની યાલમાં જ આક્રોશ છલકાતો તો. તેમની આંખો લાલઘૂમ થઇ ગઇ તી. ધબ્-ધબ્ પગ પછાડતા-પછાડતા તેઓ
સ્નેહ ઘેલા સ્વજનોએ તેમની સામે બધી જ ભાષાનો વપરાશ કરી જોયો. અલબત્ત, મુનિ કાંતિ વિજય તો અડગ હતા; સંયમન
પગથાર ચઢી ગયા.
TITLETTEYTEEEE૩૮૧ 3323323233333333