________________
જૈનહિતેચ્છુ.
જાતનો આરોપ, કોઈ પણ જાતનું જજમેંટ' હેનાથી આપી શ. કાય જ નહિ. અમે એકકે પક્ષને ગેરઇન્સાફ ન મળે કે એના પર આરોપ ન આવે એવી રીતે તટસ્થ તરીકે-અપીલ ગુજારી હતી કે મનુષ્ય માત્ર છદ્મસ્થ હોવાથી ભૂલને પાત્ર છે માટે એક પક્ષ ભૂલ પણ કરે તે પણ બીજા પક્ષે ભાઈ સાથે લડવાને બદલે ઘરમેળે સમમજુત કરવી જોઈએ. અને મહારે પોતાનો અંગત અને મજબૂત
અભિપ્રાય એ છે કે, જે શાન્ત જગાને, ત્યહાં ઘણા આત્માઓને મોક્ષ થયેલ હોવાથી આપણે પવિત્ર માનતા હોઇએ તે જગા પર માત્ર જન્મથી જૈન હોય એવા જ મનુષ્યો નહિ પણ બીજા પણ જેટલા વધારે મનુષ્ય આવે અને દર્શન-પૂજન-ધ્યાનને લાભ લે તેમ આપણે વધારે ખુશી થવું જોઈએ અને દિગમ્બર–વેતામ્બર બનેની પિોતપોતાની રીતે નિર્વિને પૂજન થઈ શકે એવી સગવડ બને સ
પ્રદાય વાળાઓએ સંપીને કરવી જોઈએ. પરંતુ પૂજનની આ જાતની આવશ્યક્તા અને પૂજનને હક્ક દરેક માણસ ભોગવી શકે એવી છૂટ રાખવાની આવશ્યક્તા તરફ ધ્યાન આપવાને “કાયદે ” બંધાય નથી; “કાયદો ” તો પહાડને એક સ્થાવર મિલકત તરીકે માની હેની માલીકી અમુક પક્ષને આપવા પુરતી જ ગરજ ધરાવે છે. બીજા હાથ ઉપર, ન્યાય તેમજ ધર્મ બન્નેને સહમજનારા પ્રજાકીય આગેવાન પાસેથી જે ઈનસાફ લઈએ તો ધર્મને બાધા પણ ન પહોંચે અને ખરા હક્કદારની માલીકી પણ ન જાય એવી રીતે રસ્તો કહાડી શકે. કાયદાથી જ લડવાની ધૂનવાળાએ જાણવું જોઈએ કે કાયદો માત્ર બુદ્ધિ વાદનું પરિણામ છે; “ધર્મભાવના એમાં હજી ભળેલી નથી. મદ્યપાન અને વેશ્યાગમન એ બે મોટામાં મોટાં અધર્મ અને અનર્થ હોવા છતાં સરકારને બુદ્ધિવાદ પર રચાયેલ કાયદે વેશ્યાને ધંધો અટકાવત નથી અને દારૂ વેચવાનું બંધ કરાવતું નથી. માટે જ અમારે માટે ધર્મ અને કાયદો બન્નેના અનુભવવાળા પ્રજાકીય આગેવાન પાસેથી ધામિક કલહનો નીકાલ કરાવે એ વધારે ઈષ્ટ છે. વળી સન્મેદશિખરજી સંબંધી ચાલતા કેસનો બારીક અભ્યાસ કરનારાને જણાયું હશે કે, કીવી કાઉન્સીલ સુધી જવા છતાં પણ આ કલહની સમાપ્તિ થાય તેમ નથી. એમાં ઘણી બાબતો એવી છે કે જે મહારાથી જાહેરમાં મૂકી શકાય નહિ. પણ હું એટલું ખાત્રીથી કહું છું કે, પ્રીવી કાઉન્સીલથી ચુકાદ મેળવ્યા પછી પણ કેર્ટના ઓટલા ઘસવાનું જૈનેના નશી
