________________
તીર્થયુદશાન્તિનું ‘મિશન.
ગોલ–રહારે સાંભળ. વાત માત્ર એટલી જ કે તું બડવાયા, ઈન્ટર, મહુ વગેરે સ્થાનોમાં રૂપિયા જમા કરાવવાની સલાહ આપવા ના જતા.
દલાલ–કેમ વારૂ? હાં શું કાંઈ ભૂત પ્રેત છે કે મને ખાઈ જશે? ખરેખરું કહી દે; મહારાથી વાત છૂપાવીશ તો હારું કામ નહિ બને.
ગોલ–કહું? શું કહ્યું? ભાઈ કહેતાં જરા ડર લાગે છે.
દલાલ–તે રહેવા દે હારી ગુપ્ત વાત હારા દીલના ભોંય‘રામાં! હવે જે મહારે વિશ્વાસ જ નથી તે પછી વિશ્વાસને પાત્ર બનવાની હારે માટે જોખમદારી પણ નથી. અત્યાર સુધીની વાત હવે હું નિર્ભયતાપૂર્વક લોને કહી શકીશ.
ગોલ–તું પણ જબરો નાકવાળો જણાય છે જે ! કહેતાં જરા વિલંબ થયે એટલામાં તો દલાલ ભાઈડાને મીજાજ જાજરૂમાં જવા લાગ્યો. વાહરે દોસ્ત ! આવીએ કાંઈ મજાક થતી હશે! સાંભળ મહારાથી જ કામ લેવાનું છે તે હારાથી કાંઈ છૂપાવવાનું મહને કેમ પાલવે ? હકીકત એવી છે કે, બડવાયાની એક વિધવાએ મહારે ત્યાં એ હજાર રૂપિયા જમા કરાવ્યા હતા. થોડા દિવસ તો હું વ્યાજ દેતે રહે. એ જોઈ મુંબઈમાં રહેનારી એક વિધવાએ પણ એક હજાર રૂપિયા જમા કરાવ્યા. હેને પણ થોડો વખત વ્યાજ દીધું. -હવે એકેને હું એક પાઈ પણ આપતો નથી. મડવાયાવાળી જરા જબરી જણાય છે, પણ મહારા જેવા ઉસ્તાદ પાસે હેનું શું ચાલી શકે? એક વખત તે મુંબઈ આવી અને મને કોર્ટની ધમકી આપી એટલે મહે એને ૨૫-૫૦ રૂપિયા આપીને હમજાવી દીધી અને એના ચોપડામાં એવું લખી વાળ્યું કે આ રૂપિયા ધીરેધીરે ચુકવવામાં આવશે, એને માટે સરકારમાં કર્યાદ કરી શકાશે નહિ. ત્યાર પછી એની વીશેક ઉઘરાણું થઈ હશે પણ બંદે જવાબ જ દે ત્યારેને?
- દલાલ અને પેલી મુંબઈવાળીનું શું થયું? “ * ગાલ૦–અરે એ બીચારી શું કરવાની હતી? કઈ વખત મહારા ઘેર આવીને ખોળો પાથરતી, કોઈ વખત શિર પટકતી, એક વખત જરા ગરમ થઈને સરકારમાં ક્વાનું બલી ગઈ એટલે હેં -સાફ સંભળાવી દીધું કે રૂપિયા કેવા અને તે કેવી? આજ સુધી હને એક ગરીબ નિરાધાર વિધવા ધારીને મદદ તરીકે કાંઈ આપતો રહ્યો હારે આજે ગળે પડવા આવી છે કે?
