________________
સાથે રાખતા.
એક વાર આનંદઘનજી ભેટી ગયા. ધજાના દાંડા તરફ આંગળી કરી યશોજી, યે ક્યા હૈ. યશોજીએ તત્ક્ષણ દાંડો ફેંકાવી દીધો.
અધ્યાત્મ યોગી શ્રી કલાપૂર્ણસૂરિ નિસ્પૃહ હતા, તત્ત્વલીનતા, વૈરાગ્ય અને ગર્વહીનતા જેવા ગુણોના સાગર હતા. તેમનું દર્શનમાત્ર જીવોને સ્પર્શી જતું. સેંકડો માનવો વાસક્ષેપ વડે કૃપા મેળવવા ઈચ્છતા. કોઈને ઊભા રાખીને ક્યારે પણ તે યોગી મહાત્માએ કંઈ જાણવા, પૂછવાનો પ્રયત્ન કર્યો નથી.
વાસક્ષેપ નાખે, નવકાર મંત્ર આપે. સૌ વિદાય થાય, પોતે જ્ઞાનસાર ગ્રંથની નોંધપોથી બનાવેલી તેમાં લીન થઈ જાય. તેમનો સંયમ જ વૈરાગ્યભાવથી પ્રગટ્યો હતો.
સાધક સંસારનો ત્યાગ કરે છતાં કોઈ વાર સંસારનાં સુખોની વૃત્તિ ઊઠે તો જીવ કોઈ સંયોગ મળતાં લોભાઈ જાય. પરંતુ જે સાધુજનોને ગુરુકૃપા મળી છે તેવા તો સંતોષને ધારણ કરે છે.
એક રાજા જંગલમાં ભૂલો પડ્યો. ઠંડીના દિવસો હતા. માર્ગમાં એક ઝૂંપડી જોઈ, અંદર પ્રવેશ કર્યો, ઝૂંપડીમાં સંન્યાસી ધ્યાનમાં બેઠા હતા. આંખ ખોલી રાજાને આવકાર આપ્યો. પોતાનો ધાબળો બેસવા આપ્યો. રાજાને કંઈ નિરાંત મળી, પણ રાત ગાળવાની હતી. ભૂખ્યો અને તરસ્યો હતો. ઝૂંપડીમાં છાપરીમાંથી ચંદ્રનાં કિરણ આવતાં હતાં. તેણે ઝૂંપડીમાં ચારેકોર નજર નાખી. કોઈ જ વસ્તુ નજરે ન પડી.
સંન્યાસી રાજાની મૂંઝવણ સમજી ગયા. તેમણે કહ્યું, “રાજાજી, તમને કંઈ જરૂર હોય તો જણાવજો.” રાજાની નજરમાં આશ્ચર્ય જોઈ સંન્યાસીએ કહ્યું :
‘ઝૂંપડીમાં કોઈ વસ્તુ નથી. તમે મૂંઝાતા નહિ. આપણે એવો સત્સંગ કરશે કે તમને વસ્તુની જરૂર નહિ પડે. સ્વયં સંતોષના
૧૦ર જ હૃદયપ્રદીપનાં અજવાળા
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
