________________
આજે “અહ” અને “મમ” અથવા “હું અને મારું આ જોડકાંઓ વૃદ્ધની પાસે જવા ના પાડે છે. પરંતુ ત્યાંજ આપણી પીછેહઠ થાય છે. “ઘરડાં ગાડાં પાછા વાળે” કહેવત કાંઈક દિશાસૂચન આપે છે. આપત્તિના સમયે શું કરવું એની સૂઝ આ વૃદ્ધો પાસે હોય છે. “સાપ મરે નહિ ને લાઠી તૂટે નહિ તેવું કળપૂર્વકનું કાર્ય આ બુદ્ધિથી બળવાન મુરબ્બીઓ સહેલાઈથી કરી બતાડે છે.
વૃદ્ધોમાં જો શ્રદ્ધા પ્રગટે તો અનુક્રમે જ્ઞાનીઓના વચન ઉપર દ્રઢ શ્રદ્ધા થાય. એટલું જ નહિ પણ વીતરાગ પરમાત્માના ટંકશાળી વચન સત્ય સ્વરૂપે અપનાવાય. આ છે વૃદ્ધાનુંજ ગુણનો પરંપરાએ લાભ. આવો લાભ જ્યાંથી પ્રાપ્ત થાય એ ધર્મસ્થાનોમાં યોગ્યતા કેળવી પ્રવેશ કરી ધન્ય બનીએ... | સુવાક્યો | * પ્રલોભનમાં તણાઈ વૃદ્ધોની વાણીને કોરે ન મૂકતા. * તમારી સલામતી વૃદ્ધોની વાણીમાં છૂપાઈ છે. * (વૃદ્ધોની સલાહ ભલા માટે, મુશ્કેલીઓથી બચવા માટે છે) 1 * વૃદ્ધો ઠરેલ, ગંભીર, અનુભવી ને ભલું કરનારા હોય.
* ઉતાવળો માનવી વિના કારણે આપત્તિ વધારે. * ઉતાવળે કરેલી રસોઈ પણ કાચી ભૂલવાળી થાય.
41 4
32
પદ છે.
* જ્યાં ન પહોંચે રવિ, ત્યાં પહોંચે કવિ,
જ્યાં ન પહોંચે કવિ, ત્યાં પહોંચે અનુભવી. [ચિંતન :]
પીપળાનું પાન... પીપળ પાન ખરંતા હસતી કુંપળીયા,
મુજ વીતી તુજ વિતરે, ધીરે બાપુળીયા. પીપળાનું નવું ઉગેલું પાન ખરી-પડી રહેલા પાનને જોઈ હસવા લાગ્યું. હસી રહેલા બીને અનુભવી એ કુમળા પાનને પડી રહેલા પાને માર્મિક શબ્દો માં કહ્યું, મુજ વિતી...(હું અત્યારે પડું છું, કાલે તારો પણ વારો આવવાનો જ છે.)
જન્મની સામે જ્યારે મૃત્યુ લખાયેલું જ છે આ વાત અધૂરા માનવી પણ ભૂલી જાય છે. તો પછી પીપળાના પાનને હસવું આવે તેમાં નવાઈ નથી. માત્ર વિયોગમાં હતાશ ન થઈએ, અકળાઈ કે દુઃખી ન થઈએ, અકાળે ચાલ્યા ન જઈએ, જતાં જતાં બીજાને રડાવવાના બદલે આપણે રડી ન બેસીએ તે માટે જ “વૃદ્ધાનુગ” વિચાર જીવનમાં જરૂરી છે. તેઓ જીવી પણ જાણે ને મરી પણ જાણે.
વૃદ્ધને પૂછવું એટલે એકતરફ આજ્ઞાંકિત થવાની ને બીજી તરફ બીન અનુભવનું
