________________ (14) रखं अने पोते पण अविलंबे जे देवद्रव्य आपवान होय ते आपी देवू, एक क्षणवार पण राखवू नहीं. विवेकी पुरुषो बीजानुं देवू आपबामां विलंब करता नथी तो आ देवज्ञानादिकना देवाने माटे केम विलंब करे ? वळी ज्यारे जे श्रावके जेटलीवार माळा विगेरे धारण कर्यु होय त्यारे तेटलीवार तेटलं बीजं पण देवादिद्रव्य देवू थयुं गणाय, तो तेनाथी तेनो शी रीते उपभोग करी शकाय, तेमज तेनो लाभ पण शी रीते लेवाय ? कारण के, तेम करवाथी पूर्व कह्या प्रमाणे देवादिद्रव्यना उपभोगनो प्रसंग आवे, तेथी ते देवादिद्रव्य सद्य अर्पण करवू ज योग्य छे. कदि जो कोइ सघ आपी देवाने अशक्त होय तो तेणे प्रथमथीज पखवाडिये के अर्थ पखवाडिये आपवानो चोखी रीते अवधि करवो अने ते अवधिनी अंदर पाग्या विना पोतानी मेळे ज आपी देवू. जो दैवयोगे अवधिनु उल्लंघन थइ गयुं अने तेटलामां पापनो उदय थयो तो देवदव्यना उपभोगनो दोष स्फुट रीते लागी जाय. ते प्रमाणे “ऋपभदत्त" नामना एक श्रावकने थयुंहतुं. तेनी कथा नीचे प्रमाणे ऋषभदत्तनी कथा. - "महापुर नगरमां ऋषभदन नामे एक श्रेष्ठी हतो,ते परम श्रावक हतो. एक वखते पर्वणीनो दिवस आवतां ते जिनचैत्यमां दर्शन करवा गयो, ते वखते देवनी आगळ धरवाने पोतानी पासे काइ द्रव्य न इतुं, एटले तेणे उधारे परिधापनिका लइ आगळ धरी.
