________________
૧૫
स्तुतिः स्तोतुः साधोः कुशलपरिणामाय स तथा, भवेन्मा वा स्तुत्यः फलमपि ततस्तस्य च सतः । किमेवं स्वाधीन्याज्जगति सुलभे श्रेयसपथे, स्तुयान्न त्वां विद्वान् सततमभिपूज्यं नमिजिनम् ॥ ११६॥
અર્થાત્ સ્તુતિ એ તેનું મૂળ ન હેાવા છતાં સ્તુતિ કરનાર સાધુના કુશલ પરિણામ માટે હોય છે. તેથી જગમાં સ્વાધીન અને સુલભ એવાં કયાણુ—મારૂપ આ સ્તુતિ વિષે હૈ નમિનાથ ! કાણુ વિદ્વાન્ પ્રવ્રુત્ત ન થાય?' એટલે સ્તુતિ ફળ આપે કે ન આપે પણ તેનાથી થતા કુશલ પરિણામા સર્વેને વાંછનીય છે. તેમ જ સ્તુતિ કરનારની સરખામણી દીવામાં મળતી વાટની સાથે કરવામાં આવે છે. ઉપાસના કરતા ભવ્યજીવ સ્વયમાં શુદ્ધસ્વરૂપ વિકસિત કરવા માટે જે રીતે વાટ દીવાની ઉપાસના કરતી તૈયાદિથી સજ્જિત થઈ દીવાની ઉપાસનામાં તન્મય અની જાય છે, તેમ જ આત્માપણું કરી તાકાર અને છે.
ભક્તામર–સ્તોત્રની રચનામાં પણ સ્વય સ્તોત્રકારે અમર–પ્રણત, અને ભવજલમાં પડેલાને આલખનરૂપ હેાવાને લીધે ભક્િતવશ થઈ તેની પ્રેરણાથી જ હું સ્તુતિ કરુ છું–' એમ સ્પષ્ટ જણાવ્યું છે. પાપના ક્ષય, અજ્ઞાનાંધકારને નાશ પણ તેમાં અન્ય હેતુ છે. તથા આ સ્નેાત્ર ખરાખર ન થાય તે પણ તારું નામસ્મરણ અને ગુણચિંતન—સકથા પણ દુરિતનિવારણ કરે છે, તે માટે આ સ્તોત્રની રચના થઈ છે, એટલે આ સ્તત્ર સ્પર્ધાજન્ય કાવ્ય નથી.
પ્રાચીનકાળમાં આચાર્યાંની કૃતિનુ મહત્ત્વ વધારવા માટે આવી સ્પર્ધા—કથા બહુ પ્રચલિત હતી; તેમાં સૂર્ય શતકની રચના વડે મયૂરવિના ટરેગનુ નિવારણું, ચંડીશતની રચના વડે આણુકવિના સુપુંજ શરીરનુ` પુન: સટન, નવમી શતીના ઔદ્ધ
