________________
સાચું રે જિન અનગાર'નું થઈ રહ્યું.
કેશવરામ હવે સાધુઓના અંતેવાસી બની ગયા, અને સ્વાધ્યાય, તપને વિહારનું મુનિ જેવું જીવન ગાળવા લાગ્યા. પાલીતાણુથી ખંભાત તરફ ગુરુએ વિહાર કર્યો. શાસ્ત્રાભ્યાસ ને તપ આચરતા કેશવરામ મુનિની જેમ ગુરુ સાથે વિહરી રહ્યા. માર્ગમાં પાનસર ગામે પં. કેશવરામે દીક્ષા ગ્રહણ કરી. (વિ. સં. ૧૮૪૮, કારતક) ખંભાતના શ્રીસંઘે દીક્ષા ઉત્સવ કર્યો.
૫. કેશવરામ મુનિ વીરવિજય બન્યા. તેઓ પિતાના ગુરુભાઈ ધીરવિજ્યજી ને ભાનવિજયજી સાથે સંયમ ને રવાધ્યાયમાં આગળ વધ્યા. અંદર સંસ્કારબીજ તે પડયાં જ હતાં, જરાક ઉષ્મા ભળતાં અંતરની ઉખર ભૂમિને ભેદીને એ હરિયાળીરૂપે બહાર આવ્યાં.
કવિત્વનું ઝરણું ફૂટયું; એ કવિત્વને સંયમ, તપ ને ભક્તિનું ગાન ભાવ્યું. સં. ૧૮૫૮માં કવિશ્રીએ સુરસુંદરીરાસ, નેમિનાથ વિવાહલે (વિવાહને ગર)ને સ્થૂલિભદ્રજીની શિયળવેલ રચી. પોતાના ગુરુ શુભવિજ્યજીનું ચરિત્ર “શુભવેલી' નામથી રમું.
આ પછી અમદાવાદથી તેઓ ગુરુ સાથે વડોદરા ગયા. ત્યાં વેગ વહેવરાવી ગુરુએ તેઓશ્રીને પંન્યાસપદથી વિભૂષિત ક્ય. (સં. ૧૮૬૦, ફાગણ સુદ ૧૨.) આ પછી તેઓશ્રીએ સુંદર કવિત્વ પમરાવતા લીંબડી, વઢવાણુ, ભરૂચ, સુરત ને મુંબઈ સુધી વિહાર કર્યો. કવિ મયૂર પિતાની કેકાથી સમાજને આહલાદિત કરી રહ્યો હતો.
એ વખતે યતિવર્ગનું પ્રાબલ્ય હતું. સુરતમાં એક યતિ
- ૧૧
