________________
જુવાન કણબી નિયમને પાળવા લાગે. ઘેડામાંથી થોડું દેવઅતિથિને અર્પણ કરવા લાગ્યા. એક વાર ભાતનું મોડું થયું. ભૂખ ભડકા નાખવા લાગી. જે ભાત આવ્યો કે ખાવા બેઠે, ત્યાં નિયમ યાદ આવ્યું. તરત દેવપ્રાસાદ તરફ દોડ્યો. અતિથિ નહિ તે દેવબંને એકરૂપ છે.
દેવપ્રાસાદ પાસે પહોંચે તે દ્વાર આગળ વિકરાળ સિંહ ઊભેલ. પણ સિંહની સામે આ સંકલ્પસિંહ કણબી પાછો ન પડ્યો. સામા પગલે ગયે. સિંહે ખસીને માર્ગ દીધો.
દેવને નિવેદ ધરાવી કણબી આવીને ખાવા બેઠો. ત્યાં ન જાણે મુનિરાજેનો રાફડો ફાટયો. એક મુનિ આવ્યા. થોડે ભાત વહેરી ગયા. ત્યાં બીજા સ્થવિર મુનિ આવ્યા. થોડું એ પણ વહેરી ગયા. ત્યાં ક્ષુલ્લક મુનિ આવ્યા. એ બચેલું બધું લઈ ગયા, પણ કણબી પરીક્ષામાં પાછો ન પડ્યો.
ત્યાં તે અજવાળું અજવાળું થઈ રહ્યું. આકાશવાણી થઈ દઢતા ને સંક૯પબળથી પ્રસન્ન છું. ભાગ, ભાગ ! માગે તે આપું !”
કણબી કહે, “મારા ભવદારિદ્રનો નાશ કરે.” વાણું આવીઃ સત્તશુદ્ધિ ને સંકલ્પબળ પાસે કશું અશક્ય નથી!”
જુવાન કણબી આ પછી ખૂબ આગળ વધે. પ્રજામાં ને રાજામાં એની પ્રશંસા થવા લાગી. એ નગરની રાજકુંવરીના લગ્નને
--
-
-
