________________
- ૦૭૯૪૭990 - - શિષ્ય : મને લાગે છે કે દુઃખો સહન કરવા, શરીરને કષ્ટ આપવું એ જ મોક્ષમાર્ગ છે. કેમકે
+ ખુદ પ્રભુવીરે સાધનાકાળ દરમ્યાન સાડા અગ્યાર જેટલા વર્ષો તો ચોવિહારા ઉપવાસ કર્યા છે.
+ દશવૈકાલિકમાં કહ્યું છે કે રેહવ્ર માત્ત | | + મોક્ષ માટે કર્મક્ષય જરૂરી, એ માટે તપ જરૂરી, એ માટે ઉપવાસાદિ દ્વારા A દેહને કષ્ટ આપવા જરૂરી છે.
+ બત્રીશબત્રીશીમાં કહ્યું છે કે શરીરે પુષ્યન્ત, ઢીક્ષારિતો ઘુઘT: | છે. ચારિત્રપરિણામ સંપન્ન મહાત્માઓ શરીર સાથે જ ઘોર યુદ્ધ કરે. અર્થાત શરીરને ૨ દુઃખ દે.
+ શ્રી આચારાંગસૂત્રમાં કહ્યું છે કે ગુરિદં વ્રતુ હુસ્નદં આ ઔદારિક છે છે. શરીર સાથે યુદ્ધ કરીને, એને કષ્ટ દઈને મોક્ષસાધના મેળવવી એ ખરેખર દુર્લભ છે
posswoછછછછછછ
છે. + જેઓ શરીરને કષ્ટ નથી આપતા, એને પંપાળે છે એને તો શાસ્ત્રોમાં
શરીરબકુશ કહીને નિદ્યા છે. $ + સાધુને માટે શાસ્ત્રોમાં ઠેર ઠેર શ્રમણ શબ્દ વાપર્યો છે. વૃત્તિમાં એનો છે અર્થ કર્યો છે કે પ્રખ્યાત = તપતીતિ શ્રમUT: જે તપ કરે = શરીરને કચડે
તે શ્રમણ . { આવા તો ઢગલાબંધ પાઠો-યુક્તિઓથી એ સિદ્ધ થાય છે કે આપણે બીજી
બધી વાત ગૌણ કરીને શરીર ઉપર જ તૂટી પડવું જોઈએ, આમ પણ છે અનાદિકાળથી આપણને સૌથી વધારે રાગ શરીરનો છે. એકપણ ભવ એવો છે નથી, જેમાં શરીર સતત-સતત આપણી સાથે ન રહ્યું હોય. ભોજન = આહાર છે. ? તો એ કેન્દ્રિયમાં હતો જ નહિ, એટલે એના સંસ્કાર અનંતકાળ સુધી તો પડ્યા ? જ જ નથી. બેઈન્દ્રિયાદિમાં કવલાહાર આવ્યો, તો ય એ કંઈ સતત ચાલુ રહેતો જ
ન હતો. એટલે કવલાહારના સંસ્કાર એ રીતે પણ ઘણા ઓછા પડ્યા. મૈથુનના સંસ્કાર પંચેન્દ્રિયપણામાં જ મુખ્યત્વે વધુ પડ્યા. એમાં ય દેવ તિર્યંચ માનવ ભવમાં જ વધારે. પણ એ ય સતત તો નહિ જ. એટલે આપણને સ્ત્રીરોગ, ભોજનરાગ વગેરે બધા કરતા ય સૌથી વધારે સતાવનાર જો કોઈ હોય તો એ છે શરીરરાગ ! એને તોડીએ એટલે બાકીના રાગો એની મેળે તૂટી જશે... એટલે જ શરીરને કષ્ટ દેવું, એને નિચોવી દેવું... એને દમી નાંખવું એ જ મોક્ષમાર્ગ
- ૩૫૦ ગાથાનું સ્તવન ૦ (૦૯) ૦
