________________
ચુડલી. ૧૧૭
ગામતી કમાડની તડમાંથી ‘ તેમને ’ ધારીધારીને જોઇ રહી હતી. ગામતીને રસિકનું શરીર તે। સારૂ લાગ્યું. ટાપટીપ હતી તેથી વધેલી પણ લાગી. ધરાતો ન હોય તેમ ગેામતી તે ‘ તેમને ' જોઇ રહી હતી. એકવાર પકડાઇ જતાં જેઠાણીએ કડવું મોં કરી ખેલેલાં, ‘આ હાં હાં. બન્યું આવી તે શું અધીરાઈ આવતી હશે ! પછ નહિ જોવાય તે?’ અને ગામતી શરમાતી એરડામાં ભરાઇ ગઈ.
સિક સાચે જ હિંસક હતા. ગામને આંજી નાંખે તેવાં ભભકાબંધ કપડાં પહેરતા, સાથે કૅમેરા તે। હોય જ. છેકરાં તે માં જોઇ શકાય તેવાં ખૂટ જોઈજ રહેતાં. ગામમાં લીલાંછમ દાતણ મળે તો પણ મેડા મેડા ઊઠી રસિક બ્રશ લઈને એટલા પર બેસતા. કૅલેજમાં કદાચ ચલાવી લેતા હશે પણ અહીં તે। રાજ સાષુથી નહાતા. મધમઘી ઊઠે તેવું તેલ નાખતા. કપડાં ચીપીચીપીને પહેરતા. આમ રસિક બધાથી જુદા તરી આવતા હતા.
સંયુક્ત કુટુંબની કમાણી પર રસિકના આ શાખ નભતા હતા. ખેતીમાં સારી એવી આવક હતી. ઉપરાંત તેના પિતા ધીરધારમાં પણ કંઈકનાં ખેતર, કંઇકનાં ધર ચેખડામાં ચડાવી દેતા. એટલે રસિકના ખર્ચ તેમને ભારે પડતા નહિ. આમ પરન્તુ; ‘મારા રસિકતા માટેા સાળ ચરો ન કાચળી ભરીને મહીને તેમને આ ખર્ચ ખૂંચતા નહિ.
અને ગામતીવહુ આવા અલબેલા વરને જોઈ મલકાય તેમાં કંઈ નવાઈ ન હતી. તેના પિયેરમાં વાત નીકળતાં ગામતી કાઇકવાર ‘તેમનાં' વખાણ પણ કરી દેતી. તેની બેનપણીઓને તે ‘તેમની ' રજેરજ વાત કરતી. તે "ધાં આ ઇર્ષા આવે તેવા ધણીની વાત સાંભળી ઞટલું જ કહેતાં, ‘ એ તે તારા ગયા ભવનાં પુન્ય તે આવા ધણી મળ્યો છે.' ગોમતી પણ્ ‘તેમની’ કાળજી રાખવામાં કંઈ કમીના રાખતી નહિ. તે દી નય ત્યાંસુધી તે તે પવન ટાળતી. તે નિરાંતે સુઇ રાકે માટે એકભાજી જ પડી રહેતી. તેમની ઊંધ ન બગડે તેટલા માટે તા તે હળવે રહી પડખું ફેરવતી, તેને તે તેમની' સેવા કરવામાં ર આનંદ આવતો. તેમાં માત્ર એકલા આનંદ જ ન હતા, ગામતી તેા સેવાને ધર્મ સમજતી.
તે! કદાચ ભારે પડે, કમાશે,' એ આશામાં
રસિક ગમે તેવા હાય પરંતુ ગામતીની આ સેવા એને સ્પર્શ કર્યા વગર રહે ? ગામતી ગમી જાય તેવી હતી. તે દરેક બાબતમાં તેની કેવી કાળજી રાખતી. ‘તે’ કહે તે તે ખાટું હાય જ નહિ એમ માનનારી ગામતી હિંસકની નજીક આવતી ગઈ. ગે।મતી સાધારણ ભણેલી હતી પરંતુ તે એવું કંઈક જાણતી કે જેથી રિસકને અણુગમા થતા નહિ. વાત કરવામાં તે। તે પાછી પડેજ નહિ. ‘તેમને' પણ મૂંઝવી નાખે તેવા પ્રશ્નોની પરંપરા ચલાવતી. ભાવી જીવનનાં સ્વપ્નાં રચવામાં તે કેટલીકવાર તે રસિક કરતાંએ આગળ વધી જતી હતી. આખા દિવસના શ્રમથી ચાકેલી હોય છતાં ગામતી વાત ચાલતી હૈાય ત્યાંસુધી તે ઊંધને નકારે જ, રિસક આંખા ખડા હાય તા ધીમે રહી કહે, ‘બસ ઊંઘી ગયા ને ?’ રાએ પૂરી થવા આવી ત્યારે તે બે જણાં મેાડી રાત સુધી કંઅંક ગણગણાટ કર્યું જતાં ગામતાને તે વાત જ ન ખૂટે રસિક પણ ખીલતા અને વાતેાડી વહુને ખીલાવતા. છેલ્લા દિવસે તે રસિકે જ પૂકેલુંઃ
ખેલ તારા માટે શું લાવું ? '
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
