________________
૧૨૦ સુવાસ : આષાઢ ૧૯૫
- ગોમતી રાજ નિશ્ચય કરી મેડી પર ચઢતી. “ બસ આજ તો એમની હારી વાત કરવી જ છે. પરંતુ તેને નિશ્ચય રસિકની ગંભીર મુખમુદ્રા જેઈ ઓગળી જતું. સવારે ઊધતા રસિક સામે મીટ માંડી જોઈ રહેતી. તેનાં ગુફાંમાં આંગળાં પરોવવાનું મન થતું હતું, તેના મોં પર હાથ ફેરવવાની ઈચ્છા થતી હતી પણ તેમની ઊંઘ બગડે એ વિચારે તે અટકી જતી.
બસ આજ સાંજે તે ઊંધી ગયા હોય તો એ જગાડીને વાત કરવી છે. ચુડલી તે માગુંજ, બબડતી બબડતી ગોમતી નીચે ઊતરી.
પણ તે જ દિવસે કોઈકનો તાર આવ્યો. તાર વાંચી રસિક બહુ ગંભીર બની ગયો, અને ગમતીને ફાળ પડી. માલતી આબુ જવા ઊપડી હતી ને તેને સ્ટેશનેથી સાથે થઈ જવા જણાવ્યું હતું.
માલતી તેની સાથે ભણતી છોકરી હતી. કેઈ કારણસર રસિકને તેની સાથે એળખાણ થઈ હતી ને સંબંધ વધતે ચાલ્યો હતો. માલતી સાથે મઝા કરવા તો તે ત્યાં જ રોકાયા હતા પણ પિતાજીના ઠપકાવાળા પત્ર પછી એક પણ દિવસ વધારે રોકાવાની તેની હિંમત ચાલી ન હતી.
રસિકને શું કરવું તે એકદમ તે ન સમજાયું. તે જવા તલસતો હતો. પણ તેના પિતા રજા આપે તેમ જણાતું ન હતું. તેમને સમજાવવા રહે તે તે ગાડી ચુકે તેમ હતું. ગાડીનો ટાઈમ થઈ ગયે હતો. જરા પણ વખત ગુમાબે પાલવે તેમ ન હતું. અને ગયા વગર કંઈ ચાલે ? ન જાય તો માલતી શું ધારે છે તેની મંત્રી પછી તૂટી જ જાય ને ? માને ગમે મ કરી સમજાવી દેવાને એક વિચાર આવ્યો, અને એ મા પાસે આવ્યો.
‘મા. આજે મારે બહારગામ જવું પડશે.' ' પણું ક્યાં જવાનું છે?”
આબુ' રસિકથી આચિતા સાચું બેલાઈ ગયું ‘પણ ત્યાં તો તું જઈ સાલજ જઈ આગ ન ભઈ.'
પણ મારા મિત્રોએ તાર કરી ખાસ બોલાવ્યો છે. હવે કંઈ ગયા વગર ચાલે ? અને થોડા દિવસમાં પાછો આવીશ.”
તારા બાપા ખેતરમાં જયા છે ને? ભઈ એ મને પૂછીને જજે. હું તો કાંઈ નાં ળણું.”
પણ તમને કંઈ ખબર પડતી નથી. ગાડીને તે ટાઈમ થવા આવ્યું. અને હું ન જાઉં તે પછી તે શું ધારે ?”
‘તું જાણે તારે ! “માએ ભારે અવાજે જવાબ દીધે.
આ તે ગયા વગર છૂટકે થાય તે નથી. મારા બાપાને તમે સમજાવજે. મારે છે ગાડીના ટાઈમ થાય છે. ”
રસિક ડીવાર ત્યાં મૂંઝાતે ઊભો રહ્યો ને પછી ધીરે રહી ત્યાંથી ખસી ગયો. એણે ઝટપટ બેગ-બિસ્ત્રો તૈયાર કર્યો, અને જાતે જ એ ઉપાડી બહાર નીકળે. “ઠીક મા, ત્યારે હું જાઉં છું હાં.” કહી રસિક લાંબાં પગલાં ભરતે ચાલ્યો ગયો.
તેની મા કંઈ બોલી શકયાં નહિ. ઓસરીમાં જ તે બેસી રહ્યાં. છીંકણીની દાબડી એમને એમ હાથમાં રહી ગઈ.
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
