________________
(१५) बीजो कोई तमारे जीववानो उपाय मने नासतो नथी. जो एम नहिं करशो तो कष्ट पामशो. एवां वचन सांजली रीश चढावीने कुमर बोल्यो के अरे मूर्ख ! तहारामां गुण तो सर्व उर्जननांज देखाय बे, पण तहारी फश्य तदारुं नाम सऊन पाड्यु . ते मिथ्या जे. जे मिथ्याउपदेश थापे ते महापापी जाणवो. तेनी उपर एक दृष्टांत कहुं बुं ते सांजल. कोइएक श्राहेडी निरंतर जीवोनो वध करतो श्रटवीमा वसे . एकदा प्रस्तावें आहेडीयें वनमांजर एक हरणी दीगी, तेने हणवा माटे कान पर्यंत बाण सांधीने जेवामां डोडवा लाग्यो, तेवामां हरणी बोली के हे व्याध ! हे बांधव ! तुं क्षण एक सबूर कर. एटलामां हुं महारां न्हानां बच्चाउने धवरावी पाठी आवं. तेवारें श्रादेडी बीट्यो अरे बापडी ! तुं श्रा बाणथी बूटी जश्श तो फरी पाठी श्रावीश नही, तेवारें तेने हरणीयें कडं के जो हुं न श्रावू तो महारे शिर गोहत्यादिकनां पापोडे, ते वचन सांजली श्रादेडीयें कडं के कष्टमांधी उगरवा माटे तुं एवां वचन बोले , ते ढुं मानुं नही. तेवारें मृगबीयें कयु के हे पाराधी ! था समयें जे तुं कहे
