________________
આગને દરિયો પીનારો અગત્ય
પપ વિવિધ ફળ, રંગબેરંગી કમળોથી ભરેલાં તળાવો !....પણ પ્રકૃતિના આ લખલૂટ સૌંદર્ય વચ્ચે માણસની વિકૃતિનું મહાભયંકર, વિનાશકારી પાશવી તાંડવ ખેલાયું. સ્પષ્ટ જ હતું કે આ ભીષણ હત્યાકાંડ પાછળ યોજનાબદ્ધ સંગઠન હતું. રક્ષકો પોતે જ ભક્ષકો બન્યા હતા, ત્યાં કોણ કોને બચાવે ? અત્યંત કારમી અને કમકમાટીભરી ઘટનાઓની વાત નિરાશ્રિતોનાં ટોળેટોળાં ગાંઠે બાંધી લાવ્યાં હતાં. સંપન્ન પરિવારનાં બધાં જ હિંદુ કુટુંબોનાં ઘરો બળાયાં, તેમનો બળજબરીથી ધર્મપલટો કરવામાં આવ્યો, કુંવારી તેમ જ પરણેલી સ્ત્રીઓનાં લગ્ન મુસલમાનો સાથે કરવામાં આવ્યાં. તેમને નિષિદ્ધ ખોરાક ખાવાની ફરજ પાડવામાં આવી અને સહેજ પણ આનાકાનીનો અણસાર મળતો કે તેની હત્યા થતી. ત્યાંની છાવણીઓમાં કામ કરતાં સુપ્રસિદ્ધ સમાજસેવિકા મ્યુરિયેલ લેસ્ટર પહેલા અઠવાડિયાના પોતાના હેવાલમાં લખે છે, “ “અનેક બહેનોએ તેમના પતિ-પુત્ર-ભાઈ – પિતાની કતલ સગી આંખે જોઈ. પછી તેમનો બળાત્કારે ધર્મપલટો કરાવી, તેમના ધણીઓની જ કતલ કરનારાઓમાંથી કોઈને પરાણે પરણાવી દેવામાં આવી. એ બહેનો સાક્ષાત્ મૃત્યુની પ્રતિમા સમી લાગતી હતી. એ કંઈ નિરાશા નહોતી, એવી કશી સક્રિયતા તેમનામાં હતી જ નહીં. એ તો હતી નરદમ શૂન્યતા...''
અને ર૭મી ઑકટોબરે બાપુ નોઆખલી જવાનું જાહેર કરે છે. “ “આવું જોખમ ખેડવું એ આપને માટે બરાબર છે ? નોઆખલીમાં આપની શસ્ત્રરહિત હાજરી રમખાણોના ભોગ બનેલા લોકોને શું રક્ષણ આપી શકવાની હતી ?'' કોકે દલીલ
