________________
મહાવિદેહ:
પન્નાલાલ જ. મસાલીઆ રાધનપુરઆપતી કાલ્પનિક સાહસ-કથા.
ખુશનુમા ચિત્રો દોરી રહ્યું હતું, એની ગુલામી સ્વપ્નસૃષ્ટિમાં પાંચસે-પાંચસે ધનુષ્ય ઉંચા– પડછઢ–પણ સૌમ્ય-માનવ દેહા દોડાદોડ કરી રહ્યા હતા, ઘણી વખત આ પ્રતાપી પુરુષા એમની ચીર યૌવન ભૂમિમાં આવી જવા એને સપ્રેમ આમંત્રણ આપતા.
અમર ભામને વાચા
પ્રિયદર્શને અનેક શાધેા કરી હતી, પણ એની “ અજમગસ ” ની શેાધે એ જગમાનિત બન્યા, વૈજ્ઞાનિક જગતમાં એનુ નામ અમર બની ગયું, એણે શેાધી કાઢેલા ગૅસથી અનુ` સફેદ ગરુડ પ્રતિસેક ડેમાઇલેાના વેગથી અનન્ત આકાશમાં ધસે જતું, અવકાશમાં ઉ ંચે ઉડી, ઉત્તરધ્રુવ અને એથીએ વધુ આગળ જવા એના મગજની રગેા ધમધમી રહી હતી, પોતાની શેાધના સંપૂર્ણ લાભ ઉઠાવવા યેાજનાઆની હારમળા તે ઘડી રહ્યો હતા, ગમે તેવાં સાહસમાં ઉતરવા આ મ-યુવક તૈયાર બની ગયે। હતા. એની મહત્વાકાંક્ષા દૂર મહાવિદેહની અમર લેામ સુધી પહાંચી વળવાની હતી.
પ્રિયદર્શન શરીરે મજબુત, બુદ્ધિમાં કુશ અને સંસ્કારી યુવક હતા, નિર્સીંગના પ્રેમી અને પ્રવાસ શે।ખીન હતા, આદ્ય'માં એ કાઈથીએ ઉતરતા નહિ, ભારતીય સંસ્કૃતિનુ ખમીર એની રગેરગમાં ધસમસ વહી રહ્યું હતું. એણે પેાતાનું સફેદ ગરૂડ વૈજ્ઞાનિક સ’પૂર્ણતા સહિત તૈયાર કર્યું. હેલ્મેટ, ગાગલ્સ અને રેઈનડીઅરનાં કપડામાં સજ્જ બની વિમાનની કૅાકપિટમાં એ જઇ બેઠો.
·
નમસ્તે ! સજલ નયને એણે સ્નેહિઓની વિદ્યાય માગી અને ભયાનક ઘુઘવાટ સાથે એનું ગરુડ દૂર આકાશમાં અદ્રશ્ય ખની ગયું. યુરોપને વિંધિ, અરથી છવાએલ આર્કિટિક મહાસાગરને પણ એણે પાછળ મુકી દીધા. જ્યાં જતાં સર જોન ફ્રેંક્વીન જેવા કેઈક મૃત્યુંજીવીએ ત્યાં ખરમાંજ ક્બર બનાવી લીધી હતી, પ્રિયદર્શન એથી પણ ઘણે દૂરસુદૂર નીકળી ગયા હતા.
નિત્યયૌવના મહાવિદેહની પુન્ય-ધરતી કેવી હશે ? એની રમણીય કલ્પનાથી એનું મગજ
“આહ !” એનાં મ્હાંમાંથી એક ધીમા નિઃશ્વાસ નીકળી ગયા. “ મારૂં ઍરૅામિટર તેાફાની હવા દર્શાવે છે, કેમ થશે ? ” ભાવિથી આશક્તિ એની વજા છાતી પણ ધડવા લાગી. આ એકાન્ત પ્રદેશમાં પાતે એકલા છે, એનું હવે તેને ભાન થયું.
દૂર વૈતાઢયની પાછળથી જંગી ખડક સમા શ્યામલમેઘ વાદળાની લાંબી કતાર આકાશના શુભ્ર ફલક ઉપર ચઢી આવતી દેખાઇ, ઝુઝવાત સાથે ગર્જનાઓના અવાજ થવા લાગ્યા અને વીજળીના ચમક—ઝબકારા પણ પ્રતિપળે વધવા લાગ્યા, ઘેાડીવા૨ે શ્યામ વાદળીએ ઘટાટોપમાં એનું વાયુયાન અટવાઈ ગયું, વરસાદ શરૂ થયા, અને અંધારૂં એટલું તેા ઘેરૂં બની ગયું હતુ, કે એના માદકના પ્રકાશમાં પણ સ્પષ્ટપણે કશું જ દેખી શકાતું ન હતું. મધરાત વિતી ગઇ હતી, પ્રિયદર્શીને વિમાનને વાઢાળાથી પર વધારે ઉંચે લઇ જવા ધાર્યું પણ ત્યાંજ અધીરાઇ, ઉકળાટ અને અંધકારમાં એનાથી કૅાન્ટ્રોલ સ્ટિકના ભળતા ઉપયાગ થઇ ગયા. ભયંકરધ્વનિ સાથેજ એનાં વિમાને, એક જખ્ખર ઘુમરી ખાધી અને સફેદ ગરુડ નિચે સરકતું દેખાયુ
“ અરે પ્રભુ ! મ્હારી આશા અધુરીજ રહેવા સજાઈ છે કે શું ? ” એનાથી ખેાલી જવાયું. નીચે ઉતરી જવું એને વધારે ચેાગ્ય જણાયું, વિદ્યા પ્રકાશમાં વૈતાઢય ઉપર એક મેાટું મેદાન
