________________
૧૮૬ ]
ઢીલી થવા માંડી. પણ અહિંસક ધ્યાનમાં લીન મુનિ કશાથી ડર્યા વગર શાંત ચિત્તે મૌનમાં ઊભા રહ્યા. ન તેમણે સેાની પ્રત્યે વેર દાખાવ્યું, કે ન શરીર પ્રત્યે માહ દર્શાવ્યા. ચામડું સ કાચાતાં મુનિરાજનું માથું તડતડ થવા લાગ્યું. ઉત્કૃષ્ટ અહિંસાના સર્વોચ્ચ શિખરે ઊભેલા મુનિરાજનું ધ્યાન આત્મામાં હતું. તેમનું આખું શરીર પવિત્ર આત્મપ્રકાશથી છલકાવા લાગ્યું. ગરમીનું પ્રમાણ એકદમ વધી જતાં મેતા મુનિવરની અન્ને આંખા બહાર નીકળી પડી. છતાં સર્વ જીવા પ્રત્યેના તેમના દ્વિવ્ય અહિંસાભાવ લેશ પણ ન કરમાચેા, આંખા નીકળી પડી કે તરત જ મુનિરાજનું મસ્તક પણ ફાટી ગયું ને તેઓ ‘ધખ’ કરતા કે જમીનપર ઢળી પડ્યા. અહિંસાના અમળ આત્મ સૂર સૂષ્ટિના અણુ અણુમાં ગૂંજી ગયા !
આની બાજુ સેાની દુકાને આવ્યા. ગ્રૂમ થયેલા જવ સંબંધી તે વિચાર કરતા હતા. એટલામાં તેની દુકાને એક કઠિયારા કાઠીના ભારા લઇને આવ્યા. મૂલ્ય ઠેરવી સાનીએ તે કાષ્ઠ ખરીદ્યાં ને કઠિયારાને તે ભારા દુકાનના આટલા પર મૂકવાનું કહ્યું. કઠિયારે ભારા પછાડ્યો.
સેાનીની દુકાન પાસે એક અડ હતું. તે ઝાડ પર અનેક પ"ખીઓ એસતાં-રમતાં. પછડાટ થતાં જ ઘણાં પ`ખી ત્યાંથી ઉડી ગયાં. બીકનું માર્યું. એક પંખી ચરકી ગયું, ચરકમાં આજી કશું નહિ પણ સેાનીના સુવયવ હતા. સોનીની નજર ચરક તરફ ગઈ. તેમાં તેણે જવ જોયા. ચરકમાંથી તેણે જવ લીધા તે તેના પેાતાના જ હતા.
જવ ઠેકાણે મૂકી, તે મેતા મહામુનિની ક્ષમા માગવા ચાલ્યા. જે સ્થળે મુનિરાજ પ્રથમ ઊભા હતા ત્યાં તે ગયા. ત્યાં મુનિને બદલે તેમની
ભાદરવા.
કાયા જ હતી. સેાનીને પેાતાની ભૂલ માટે દુઃખ થયું. પણ દુ:ખી થયે હવે શું વળે તેમ હતુ ?
રાજ જમાઇનું મારે હાથે ખૂન! રાજા જાણશે તે મારી શી દશા થશે ? સેાની ગભરાયા. મુનિને મે જ માર્યાં... મારવાનું કારણ કેવળ સુવર્ણ હતુ.! સુવણે મુનિને મરાવ્યા, હવે હું સુવણૅને મારૂં. વિચારમાં પગથિયાં ચઢતા સાનીની આંતર્દષ્ટ વ્યાપક અને નિર્મળ બની.
મેતા મુનિનાં વસ્ત્રે તેણે ઓઢી લીધાં. સાની, સેાની મટી સાધુ થયા.
મૈતાય મુનિ જે સમયે સાનીને ત્યાં ગૌચરી અર્થે ગયેલા, તે સમયે એરણ પર પડેલા અને ખાવાના જવ માની તેના ઘર પાસેના ઝાડ પર બેઠેલું પક્ષી તે ચણી ગયેલું. મુનિએ આ દૃશ્ય જોયેલું. પણ સાનીને તેમણે કશી વાત ન જ કરી. કારણ કે તેથી પ`ખીઆની હાનિ થાય તેમ હતી.
પેાતાના ભાગે પરને બચાવવાના સુઅવસર આવે છે ત્યારે મહામુનિ હ ભેર તે અવસરને વધાવી લે છે, અને ગમે તેવા ભયંકર પરિણામને પણ સગાભાઇની જેમ ભેટી પડે છે.
સર્વાંમમતાની દીક્ષા અંગીકાર કર્યા પછી, સાધુ પેાતાને સર્વ જીવામાં દેખેછે અને સને પાતાનામાં રમતા દેખે છે. જેમની દૃષ્ટિ મમતાભરી રહે તે સાધુતા ન ખીલવી શકે, જીવનમાં જીવવાના માહ હાય તેા મારવાની ભાવના નાબૂદ ન થાય, સાધુતા ખીલવવા માટે સ રીતે પવિત્ર—સંયમી અને સત્યવક્તા બનવું પડે.
સુસાધુ દુનિયાનાં દીવા છે, અંધારામાં આથડતા જીવાને સુસાધુના સમાગમ થાય, તા સમજવું કે, ‘અમર બનવા અમૃત-જળ મળ્યાં છે.
:
"
