________________
- અપ્રશસ્ત કષાયે હેય છે ત્યારે પ્રશસ્ત કષાયે અપેક્ષાએ ઉપાદેય છે. કષાનું સ્વરૂ૫:
પૂ. આ. વિજયામૃતસૂરીશ્વરજી મહારાજ પ્રશસ્ત અને અપ્રશસ્ત ક્રોધ ક્રોધ આવે તે પ્રશસ્ત છે. અર્થાત્ સારે છે.
અંગત ધનાદિ નિમીત્તે જે જે કલહાદિ થાય જેમ પ્રમાદી શિષ્યોના પ્રમાદને દૂર કરવા અને તેમાં જે ક્રોધ આવે તે અપ્રશસ્ત છે; જ્યારે માટે સૂતા મૂકી ચાલી નિકળનાર પૂ. શ્રી કાલિદુર્વિનિત શિષ્યાદિ પરિવારની હિત શિક્ષામાં જે કાચાર્યજીની માફક
ખરેખર કમલની ઉપમાને પામી ચૂકેલા અહીં આવેશ સિવાય મૂકીને જવાનું નથી વૈરાગ્યની અવગણના કરનારા પામરો, કાદવ બન્યું, પરંતુ પરિણામ હિતનાં હોવાથી તે આવેશ અને કમલને ભેદ સમજી શક્તા નથી. પ્રશસ્ત કહેવાય છે અને ધનાદિક નિમીત્તે થતા
ગમે તેવા ગૃહસ્થ સમક્ષ અર્થ-કામને કજીયામાં, બીજાનું બુરું કરવાની ભાવનાથી જે ઉત્તેજન આપતી કથા કરવી અગર તેજ બાબ- આવેશ આવે છે તે આવેશ અપ્રશસ્ત છે. તોની ખબર-અંતર પૂછવી એ સુનિધર્મમાં એટલે કે, ખરાબ છે, અને દુર્ગતિમાં લઈ અવિહિત વસ્તુ છે.
- જનાર છે. માટે તેને ત્યાગ કરે અને પાપના માર્ગે જઈ રહેલા આત્માઓને પ્રશસ્તને આદર કરે. પાપ માર્ગમાંથી બચાવવાને ઉત્તમ આત્માઓ અપ્રશસ્ત માનઃ ઈચ્છે અને સત્ય વસ્તુનું ભાન કરાવવાનો પ્રયત્ન વાચક મહાશય ! હવે આવ્યા માનજીભાઈ. કરે, તે પણ પાપાત્માઓથી સહી શકાતું નથી. નમસ્કારને લાયક એવા ગુર્નાદિને વિષે પણ પત્થ
જે દેશ અને જે કાળમાં જે વસ્તુ અને રના થાંભલાની જેમ અક્કડ રહેવું તે માન જે ક્રિયા વિના ન ચાલે એ ઉપરથી એ પાપ હોય અપ્રશસ્ત છે અને સર્વ અનિષ્ટોનું કારણ છે. તોયે ત્યાજય ન કહેવું એ કંઈ ચાલે? નહિ જ. દે! જ્યાં સુધી તદ્દભવ મોક્ષગામી એવા
કેટલાક કહે છે કે, “શ્રી જિનેશ્વર દેવની પણ શ્રી બાહુબલજીનું અભિમાન ગયું ત્યારે આજ્ઞા માથે તો મૂકીએ પણ તે હેયે નથી જ કેવળજ્ઞાન થયું. તે પછી બીજાની તે વાત ઉતરતી. જે હૈયે ન ઉતરે એને માથે મૂકવાની જ શી કરવી? વાતો કરનારે ઢગી છે.
પ્રશસ્ત માન જેટલા પ્રાણીઓ જગતમાં છે એ બધા હવે પ્રશસ્ત માનનું સ્વરૂપ જણાવતાં શાસ્ત્રપ્રત્યે પરમાર્થ વૃત્તિથી કઈ પણ જાતની કાર મહારાજા જણાવે છે કે, સ્વીકાર કરેલ આકાંક્ષા રાખ્યા વિનાની મૈત્રિ રાખવી એ સુખ શુભ પ્રતિજ્ઞાને મરણતે પણ ત્યાગ કરવો નહિ, પામવાનું બીજું સાધન છે.
અથવા ઘોર આપત્તિમાં પણ શ્રી હરિચંદ્ર રાજાની જેઓને સત્યાસત્ય તપાસવાની જરૂર નથી, જેમ ક્યારેય પણ દિનવૃત્તિ ધારણ કરવી નહિ. જેઓએ પિતાના માટે પાપનો પણ ભય ત્ય- મતલબ એ છે કે, આત્મહિતકારક સ્વધર્મના
યે છે. અને જેઓ રવર્થની સાધનામાં જે રક્ષણ માટેનું જે અભિમાન છે તે પ્રશસ્ત છે. સજજ છે; તેઓ પાસેથી સત્યના પ્રચારની પ્રશસ્ત માન રાખવાનું છે, અને અપ્રશસ્ત તજઈચ્છા રાખવી તે આકાશકુસુમની આશા વાનું જ છે, ખરેખર, મહાખેદની વાત છે કે, રાખવા જેવું છે,
આજે કેટલાય મૂર્ખાઓને જાતિ કુલ, સ્વગ્રામ
