________________
કેમ જાણે માનવના જીવનની કૃતિના ગીતમાં પેલી પ્રકૃતિ તાલ દઈ રહી ન હોય!
કાળરાજની અંજલિમાંથી પળ પળનાં જળ હજી ટપકયાં જાય છે ટપ...૮૫...ટપ. અને...
હજાર હજાર કિરણે પ્રકાશતો સૂર્ય પ્રગટ થાય છે દૂરદૂરના અંતરિક્ષમાં. અને...ઊભેલો માનવ એકદમ ખંખેરી નાખે છે આળસને. એ કદમ ઉઠાવે છે..ચાલવા માંડે છે. ચાલ્યો જાય છે ઊંચે ને ઊંચે સૂર્ય, ગગનમાં ! ચાલ્યો જાય છે આગળ ને આગળ માનવ ભુવનમાં ! પક્ષીઓ કિલ્લોલ કરતાં ઊડે છે ત્રિભુવનમાં. તરુપર્ણો ખખડાટ મચાવે છે ઉપવનમાં!
કોયલ ટહૂકાર કરે છે વનનિકુંજમાં. માનવની પ્રયાણયાત્રાને પ્રકૃતિએ સવમુખે બિરદાવી છે.
એક પ્રશ્ન થાય છે કે આ કુંભકર્ણો-આ સ્વાસ્થો -આ સૂતેલા-બેઠેલા અને છેવટે ઊઠેલા જાગ્રતો-અને છેવટે કૂચકદમ કરી જતા આ નરબંકાઓ બાજામાં પડેલા બીજા અનંત કુંભકર્ણોને કેમ ઢંઢોળતા જ નથી !
એમની નિંદ કેમ ઉડાડતા નથી? પેલા સ્વસ્થોને કેમ જગાડતા નથી ? પેલા સૂતેલા બેઠેલા જાગ્રતોને કેમ ચલાવતા નથી?
પોતે ચાલવા લાગ્યા કે બસ. ઈતિશમ્ !! મહદાશ્ચર્ય!
પણ... આ આશ્ચર્ય લાંબું ટકતું નથી. બેશક, ઘણાએ તો આજુબાજુ જોયા વિના પોતાની કૂચકદમ આરંભી દીધી છે. પણ તેમાંના કેટલાકને જુઓ.
જુઓ; પેલા ખૂણે જાઓ.. આસપાસના સહુને સાદ દઈ રહ્યા છે જાગૃતિનો ! કુંભકર્ણોને ઢંઢોળીને ઊઠાડવા મથી પણ રહ્યા છે.
ઊઠે કે ન ઊઠે એ બીજી વાત છે. શાબાશ કેટલું સુંદર ! જાગેલો એક ઊંઘતા અનેકોને જગાડવા મથી રહ્યો છે. ડૂબતા અનેકોનાં બાવડાં ઝાલી રહ્યો છે.
૭ પરમાત્મપદની પ્રાપ્તિ ૮ સામાન્ય કેવલી
