________________
નિરંતર યુમરૂપ, સ્ત્રીઓનાં સ્તનયુગ, અત્ર સ્વર્ગ અને મૃત્યુ બે લોકને જીતવાનાં સ્મરદેવનાં આયુધ જેવાં પ્રકાસે છે. ૨૮
હે સખિ! સપત્નીપ્રતિ જનારા એવા એને ગળે તે પ્રત્યક્ષ નક્ષત તો જોયા; તથાપિ એમજ માનતી હોય (એને નિરપરાધી માતી હોય છે તો જા જા ! મારે તારું પણ કામ નથી. તું જ વિચાર કર કે જે એની રતિ આવીજ હોય તો પછી શું કરીએ ? બહુ થયું, એનું પણ શું પ્રયોજન ! એમ અત્ર માનીનીઓ સખિમતિ વદે છે – ૨૮-૩૦
જે હનુમાનના પગ લંકાની પ્રદક્ષિણા કરતાં થાકયા નહતા, તે આ પુરના એકથી બીજે અંતે જતામાં થાકી જાય એમ હું ધારુંછું–૩૧
રે! અરે! ઓ ! કોણ! ઈત્યાદિ પ્રભુસંબોધન સમયે; કે અહો ! હે ! ઈત્યાદિ ગુરુસંબોધન સમયે તેમનાં પ્રગયિજન વિભે! પ્રભો ! આદિ ઉત્તરથી અત્ર તત્કાલ સેવા તત્પર રહે છે–૩૨
અમારા આપ માતા છે, તાત છે, ઇશ્વર છો, એવી જે સંબોધનરૂ૫, શિષ્યોની ગુરુમતિ, વાણી તે અત્ર, ઘ પ્રત્યયની પેઠે સર્વત્ર વૃદિધનું (૧) કારણ થયેલી છે—૩૩
જ્યાં સુધી અત્રસ્થલની સુભૂસ્ત્રીઓની મધુરગિરા શ્રવણ કરાઈ નથી ત્યાં સુધી જ સામવેદ સાકરનારો છે, મધુ મિષ્ટ છે, દહી સ્વાદિ. > છે–૩૪
કુરંગનયનીના કર તે શું મૃદુપદ્મ છે, ને તેના નખ તે શું તે પદ્મનાં કેશર છે, એમ અત્ર રસિક જન કલ્પના કરે છે-૩૫
(૧) ઘ પ્રત્યય જ્યાં આવે ત્યાં આગળ વૃદ્ધિ કાર્ય થાય છે તેમ અત્ર સમૃદ્ધિ થઈ છે, એમ વૃદ્ધિ, એ શબ્દ કયર્થ છે.
