________________
(૩૪) કોઈ શ્રેષ્ઠ મંદિર આગળ, દેડકાંની પેઠે, અનેક ઝેરી જીવડાંમાં પણ પગ મૂકી મૂકીને ( ત્વરાથી), આ સમયે, લઇ જાય છે–૩૬
ચંદ્રને એકવાર પરણેલી એવી પૂર્વ દિશાને પૂનર્વવાહિત જેવી કરવા ઈચ્છતો સૂર્ય, અંધકારને કારાગૃહમાં પૂરે છે અને એનું તેજ, જે અતિ પુણ્ય કરે છે તેનાં સલાટના ટાંકણાની પેઠે પાપમાત્રને ટાંકીને ઉખાડી નાખે છે-૩૭
પાપને સંહારવા ઇચ્છતા રવિના અશ્વ, પૂર્વાચલ ઉપરના કેવલ ધાતુમય એવા તટને ઉલ્લંઘે છે ને અત્ર પાકેલી કેરી જેવી રક્ત સંધ્યા, એ અશ્વની ખરીથી વટાયેલી ધૂલ આકાશને લાગી હોય તેવી ભાસે છે–૨૮
આગિરિની ભૂમિમાં પડેલાં પોતાનાં જ પ્રતિબિંબને, એ અશ્વ અતિ ગાઢ ઉગેલાં લીલાં તણ ગણીને ચાટવા ઇચ્છે છે, ને તેથી અંધકારને હણવાની ઈચ્છા રાખતા અરુણના, અતિ તેજસ્વી આર ઘોચીને કરેલા હકારાને પણ ગણકારતા નથી–૩૮
સુંદર સરસ્વતી જેવા છતાં પણ ગુરુનાં વચનને અનુસરે છે અને શ્રેયરૂપી રથના ધુસરા જેવા છતાં તે ધૂસરાને ટેકો આપવા ઇરછે છે; એવા શાન સાધુ મેહમાત્રને જીતતા સતા છુવેદિક(૧) ઉપયોગ કરે છે–૪૦
ચાલો જઇએ એવી બૂમ મારતા, પાંદડાં પાડવાની લાકડી હાથમાં લઈ તૈયાર થયેલા, બળદને રાશથી બાંધી દોરતા, એવા અવિદ્વાન્ ગામડીઆ, આકાશરૂપી થાળીમાંથી ખસી પડતા ચંદ્રને દહીનો લોચો જાણે નિહાળે છે-૪૧
ઉદય પામવા ઇચ્છતા દૈત્યલોકના રણ–યાનો ઋત્વિજ, ઈંદ્રની દિશાને સ્પર્શ કરનારો, કિરણરૂપી માલાને પોતાની આગળ
(૧) જિનક્તિ કવિશેષનું નામ છે.
