________________
(६४) ऋषिमंमलवृत्ति-पूर्वाई. ; परंतु पुत्र विना म्हारा कुलनो कय पाय ठे एटला माटे हुं शोक करूं : आप न हणायला एवा म्होटा महिमावाला तथा पुःखी अने दीन पुरुषो नपर, दया करनारा गे, माटे हे कृपालु स्वामी ! म्हारा पुत्रने तत्काल जीवतो. करो." राजाए का. “हे हिजवर ! मृत्यु पामेलाने जीवाझवा इंश पण समर्थ नथी; तो पठी माणसोनी तो वातज शी? माटे तुं आ त्हारी हग्ने त्यजी दे. वली प्राप्त थयेला मृत्युने शास्त्र अथवा मंत्र के तंत्रथी पावू वाली शकातुं नथी; माटे तुं त्हारा पुरुषार्थने त्यजीन दे. वली शोक त्यजी दर शीघ्र आत्मानो विचार कर. कारण के, मुर्ख पुरुषोज विनष्ट वस्तुने विषे शोक करे ने विवेकी करता नश्री." ब्राह्मणे कडं. "हे सत्वना समु महाराज ! जो नतम पुरुषोए विनष्ट वस्तुने विषे शोक न करवो,एमआप कहोगे तो आपे पण क्यारे शोक करवो नहि." ब्राह्मणनांआवां वचन सांतली सगर महाराजाए कह्यं. "अरे! तुं शं मने पण शोक न करवायूँ कहे ! तो पड़ी देवे रक्षण करेला एवा मने पण शुं शोकनुं स्थान प्राप्त थवानुं ?" ब्राह्मणे का. “आपने नत्पन्न थयेला शोकनुं स्थान वहु दुःसह अने असंन्नाव्य ले तो पण आपे धीरपणं अंगीकार कर.” विप्रनां आवां वचनथी नयनांत श्रयेला सगर चक्रवतीये तेने “हे विप्र! म्हारे पण शोकनो शो हेतु ?” एम पूज्युं एटले तेणे जगाव्यु के, "आपना साठ हजार पुत्रो मृत्यु पाम्या ने.” ब्राह्मणनां आवां वचन सांजली वजश्री हणायेलानी पेठे अत्यंत खिंत मनवालो सगर राजा मूळ पामीने सिंहासनथी नूमि नपर पमीगयो.मू ने अंते शोकधी नरपूर हृदयवालो ते रुदन करतो तो विविध प्रकारना विलाप करवा लाग्यो. हा नत्तमस्व जाववाला पुत्रो! मनने वहाला अने गुणना समुझे! मने अनाथने त्यजी दइने तमे क्या जता रह्या गे? मने एकवार तो दर्शन आपो, अरे! म्हारा पुत्रोने बलात्कारे गृहण करीने दैवेज म्हारो अपकार कस्यो . हाहा कगेर हृदय ! तुं पुत्रना वियोगग्री केम फाटी जतुं नथी ? अरे प्राणो ! हवे तमाएं विधिपूवक रक्षण करनार कोण थशे ? हवे हुँ ते अग्निमां पेशुं के पर्वत नपरथी ऊंपापात करूं!!!" या प्रमाणे विलाप करता एवा सगर महाराजाने फरीश्री ब्राह्मण कां. "हे महाराज! आप मने नपदेश देता इता ते शं तमे विचारता नयी ? यापे जे संसारनी असारता कहेली ठे ते सत्यज ठे.शोकश्री विधुर वनी