________________
(५६७ ) ऋषिमंमलवृत्ति-पूर्वाई. तेनी सलानां बेठेला को वे देवतान रामलक्ष्मणना स्परस्पर स्नेहने जोवामाटे पृथ्वी नपर कोशला नगरीमां आव्या. पठी तेनए मायावसे रामना अंतःपुरनी सर्व स्त्रीयोने “हे नाथ! तमे अमने सर्वने त्यजी दक्ष एकला क्यां जता रद्या ठो?” एम विलाप पूर्वक रुदन करती लक्ष्मणने देखामी. आ प्रमाणे बंधुनी प्रियानने तार स्वरथी पोतानी आगल रुदन करती जो तुरत नत्पन्न श्रयेला महा शोकधी तप्त श्रयेला लक्ष्मण मनमा विचार करवा लाग्या के, “हा! आजे म्हारा सरखा प्रेमपात्र बंधु जीवता उतां निष्कारण वैरी एवा कालरूप क्रुरराक्षसे हवणां आ म्हारा प्यारा म्होटा बंधुने ग्रसीत कस्या के शं?" आ प्रमाणे महा शोकरुप जोरावर सिंहथी लक्ष्मण मृत्यु पाम्या. ल.' दमराने दिव्य सिंहासन नपर मृत्यु पामेला जो अत्यंत खेद करता पेला बन्ने देवता विचार करवा लाग्या के
हा हा ! केवल परस्पर स्नेहनी परीक्षा करता एवा अमोए आ प्रिय आकृतिवाला, महावलवाला, पृथ्वीना आधाररुप, नत्कृष्ट संपतिना स्थानरुप अने गुणोश्री नरपुर एवा लक्ष्मणने हण्या के शुं ? " आ प्रमाणे ते बन्ने देवतान वहु खेद करीने जाणे रामना नयश्रीज होयनी ? एम कालना वशथी तुरत स्वर्ग प्रत्ये गया. धिक्कार के धिक्कार ले आवा हास्य कार्यने !!!
___“हे नाश्र, हे नाथ ! आ आपने शुं श्रयुं ? " एम कहीने रुदन करता एवा मंत्री विगेरेना शब्दो सांजलीने राम तुरत सर्व नूपति अने प्रधानो सहित त्यां श्राव्या अने तुरत वैद्योने वोलावी औषध तथा मंत्रतंत्र विगेरे नपचार करवा लाग्या; परंतु मृत्युने वश थयेलाने गुण क्याथी थाय ? अर्थात् नज भाय. ठेवट निराश चित्तवाला राम पृथ्वी नपर आलोटतां उतां मूळ पाम्या. फरी सचेत थया एटले ते " हे वांधव, हे वांधव !” एम कहीने रुदन करवा लान्या, शोकभी पीमित चित्तवाली अपराजिता राणी सुमित्रादि मामानने वीजी विशल्या विगेरे हजारो स्त्रीयो पण बहु रुदन करवा लागी. या वखते सुंदर मंदिरोने विपे लूपालोनो, अधिकारीयोनो, नगरवासी जनानो ग्रने वजारोमां वहेपारीयोनो एम सर्व स्थानके रुदननो अवाज संन्नलावा लाग्यो. प नचिंता प्राप्त श्रयेला यने कोश्यी पण नहिं नलंबी शकाय एवा सपना मृत्यने जोड बोध पामला अनंगलवण अने मदनांकुरा वन्ने पुत्रो