________________
(२०) ऋषिमंमलत्ति-पूर्वाई. स्थानके चाल्या जान. हुं तो पोताना प्राणश्री पण अधिक इष्ट एवा आ लघु वांधवने त्यजी जरा पण दूर जवाने समर्थ नथी." वली पण रामे पोतानी प्रियाना हरण अने बंधुना कष्टश्री वित्नीषणने कह्यु के, “हे ना ! हुं आपनुं कृत्य करी शक्यो नथी, एनी आपे म्हारा नपर कमा करवी. में जगत्नी समद आपने लंकानुं राज्य आपवानी प्रतिज्ञा करी , पण ते आ म्हारा जीवितरूप लक्ष्मणना घातथी पूर्ण थ नथी. हा ! म्हारे नथी काम चक्रवी राज्यहूँ के, नयी काम प्रियाना मुखने जोवानुं !!! परंतु म्हारे सहचारी एवा पोताना बंधु विना एक कण सो वर्ष समान थाय ." आम वियोगनी पीमाने लीधे विलाप करता रामने जो विन्नीषणे कां. "हे विनो! नपचार कस्या विना केवल विलापथी झुं वलवानुं ? शक्तिना प्रहारथी पीमा पामेलो मनुष्य जे औषधादिकथी फरी जीवतो थाय ने ते मंत्र तंत्र विगेरे मुख्य नपायो लक्ष्मणने माटे करो.” वित्नीषण, कहेलुं प्रमाण करी रामे, सुग्रीव विगेरे योहानने लदमगनी चारे बाजुए वेसारी तेननी साथे पोते पण नाना प्रकारना नपचारो करवा लाग्या..
हवे आ अवसरे कोइमाणस सीतानी पासे जश्ने कहेवा लाग्यो के, “हाय हाय! रावणनी शक्तिना प्रहारथी लक्ष्मण मृत्यु पाम्यो अने राम पण लक्ष्मणना वियोगधी श्रोमा दिवसमा मृत्यु पामशे !!" ते माणसनां आवां वचन सानली अत्यंत दुःखश्री तप्त श्रयेली सीता गाढ मू ने लीधे तुरत पृथ्वी नपर पमी गइ.तेने राक्षसनी स्त्रीयोए शीतल जलना सिंचनयी थोमीवारे मू रहित करी. पठी ते महापुःखने लीधे विलाप करवा लागी के, “हे गंनिर बुध्विाला लक्ष्मण ! हे धीर! हे वीरमणि! शुं तमे नस्म थयेला वृदनी नपमा जेवा संन्नलान गे? अहो ! तमे पोताना म्होटा बंधुने त्यजी द शं एकलाज परलोक गामी श्रया ? तसे पासे हता त्यारे वनवास पण राज्य समान देखातो तो. हा विदेहराजपुत्री ! तुंज मंदपुण्यवाली ठे के, जे दीयरने पण कष्टदायी धs पमी. हवे प्रयाण करवामां तत्पर एवा म्हारा प्राण ऊट नाश पामो ! नाश पामो ! ! " आम दुःखने लीधे विलाप करती सीताने
जो को दयालु वलाकिनी नामनी विद्याधरीये सीताने प्रसन्न करवा माटे .... पानानी विद्याना बजग्री कॉ. "हे जनकसुता! तुं स्वस्थ था. त्दारा- दीयर