________________
કરવામાં મારી પાત્રતા કે શિષ્યત્વ નથી તેવું ચન્દ્રશેખર મહારાજ દઢતાથી માનતા હતા. માટે હકીકત જણાવવા પણ નથી જતા અને રડ્યા કરે છે. સવાર કે બપોરની ગોચરી પણ વાપરતા નથી. બપોરે બેત્રણ વાગે મહારાજજીને ચન્દ્રશેખર મહારાજના રૂદનની અને ગોચરી નથી વાપરી તેની, વળી સવારની ઘટનામાં હકીકત શુ હતી તેની પણ મહારાજજીને જાણ થાય છે કે “ચન્દ્રશેખર તો ધર્મઘોષ વિ. દ્વારા થયેલી વ્યવસ્થાથી અજ્ઞાત હતો. તેનો કોઈ અપરાધ જ નથી.” ઉદારતા-વાત્સલ્યના સાગર જેવા મહારાજજી પાટ ઉપરથી ઊભા થઈ ચન્દ્રશેખર મહારાજના આસન ઉપર આવે છે અને રડતા ચન્દ્રશેખર મહારાજને ખુબ વ્હાલથી છાતીએ લગાડે છે. અને ૩૦૦ શિષ્યોના ગુરુ પોતાના નાના શિષ્યને કહે છે. “ચન્દ્રશેખર ! મને હમણાં જ જાણ થઈ કે “તું નિદોર્ષ હતો”. મેં તને ખોટો ઠપકો આપ્યો હતો.” અને મહારાજજી માફી માગે છે. ચન્દ્રશેખર મહારાજ તો વધુ શરમીંદા બનીને મહારાજજીના પગે પડીને કહે છે, આપે માફી માંગવાની હોય ? વધુ સ્પષ્ટતા કરતા મુનિશ્રી કહે છે “ગુરુદેવ ! આપ ક્યાં જાણતા હતા કે “હું નિર્દોષ છું.” ગુરુદેવ ! આજે મને તે વાતની ખુશી છે કે “આપ મને ઠપકો આપવા પાત્ર ગણો છો.” પછી તો મહારાજજી જાતે ચન્દ્રશેખર મહારાજને ગોચરી વપરાવે છે. આ હતી ગુરુ-શિષ્ય વચ્ચેની મીઠી-મીઠી-ખટાશની ઘટના. હવે એક બીજી ઘટના પણ નોંધવી છે તેમાં નક્કી કરવું મુશ્કેલ થશે કે “આ ગુરુનો ચમત્કાર કે શિષ્યનું સમર્પણ'. આ જ અરસામાં મહારાજ વિચરતા-વિચરતા સુશ્રાવક રમણલાલ વજેચંદના નવા બનેલા બંગલામાં પધારે છે. રમણભાઈ, મહારાજજીના પરમભક્ત શ્રાવક હતા. તે વખતે મુનિશ્રી ચન્દ્રશેખરવિજયજી, મહોપાધ્યાય યશોવિજયજી મ.સા. એ રચેલ અધ્યાત્મ સાર ગ્રંથનો ભાવાનુવાદ કરતા હતા. ૯૫૦ શ્લોકના આ ગ્રંથનું કેવલ મૂળ જ ઉપલબ્ધ હતું. તેથી ગ્રંથકારના આશયને ઉજાગર કરતા ભાવાનુવાદ કરવાનું કાર્ય પડકાર રૂપ હતું. ન્યાય, વ્યાકરણ આદિના પ્રચુર અભ્યાસને લીધે ચન્દ્રશેખર મહારાજે આ હિંમત કરેલી અને ૯૪૫ શ્લોકનો ભાવાનુવાદ ખુબ સરસ રીતે પાર પડેલો હવે પાંચ જ શ્લોકનો ભાવાનુવાદ જામતો ન હતો. તેથી ચન્દ્રશેખર મહારાજ મુંઝાતા હતા. કાર્ય અધુરું છે તેનો રંજ પણ સતાવતો હતો.
