________________
ગુરુદેવ સાથેના માર ૪૧ વર્ષ..
૧૦૯
નવ વર્ષની મારી ઉંમર અને ઈન્દ્રજિત વિજયની સાત વર્ષની ઉંમરે દીક્ષા થઈ. આ ઉંમર ભાવિના વિચારની ઉંમર ન હતી. ભાવિ શબ્દનો અર્થ જ ખબર ન હોય તેવી અણસમજની દુનિયામાં હું હતો. માને ઓળખતો ન હતો એટલે કે જીવનમાં મા નામની વ્યક્તિની શું આવશ્કતા છે. તેના પ્લસ-માઈનસથી હું અજ્ઞાત હતો. વળી ગુરુદેવ કોણ છે ? જીવન માટે ગુરૂ કેટલા ઉપયોગી કે ઉપકારી હોય છે, એવા તત્ત્વજ્ઞાનને હું સમજતો જ ન હતો. હું વધુ સ્પષ્ટ કર્યું તો એમ કહીશ કે “મારા અંતરમાં ગુરુદેવ માટે આકર્ષણ જાગ્યું ન હતું. એટલે હું કહી શકું કે યુગલિક કે સમુચ્છિમ જેવી નિર્વિચાર માનસિકતા સાથે જીવન ચાલતું હતું. તેમાં માબાપના માર્ગદર્શન પ્રમાણે દીક્ષા જીવનમાં પ્રવેશ થઈ ગયો. એટલે માને ઓળખ્યા વિના માને છોડાવી દેવાઈ તો ગુરુને ઓળખ્યા વિના જ ગુરુને પકડાવી દીધા અને અમારી નવી જીવન યાત્રાનો આરંભ થયો. શેરીમાં રમવાના સમયે અમે ઉપાશ્રયમાં હતા. તે અમારો ખુબ નાજુક સમય હતો. બાળપણ તે રમકડા સાથે રમવાનું જીવન છે. એટલે શૈશવ માત્ર ક્રીડા મસ્ત હોય છે. તેવા નાદાન સમયમાં જ સમગ્ર જીવન માટેના નિર્ણય જેવા મુનિ જીવનમાં પ્રવેશ થઈ ગયો. મુનિ જીવન તે સામાયિકની કે ઉપધાનની ક્રિયા નથી. મુનિજીવન તો જીવન શૈલી છે: બદલાયેલી જીવન શૈલીમાં સ્થિર થવું તે ક્રમ નથી તે તો પડકાર છે. પૂ. ગુરુદેવની ઉગ્રતા સાથે માસુમીયતનો અમને બહુ ઊંડો અનુભવ છે. તેમના વ્હાલને વિસ્તારથી વર્ણવવા માંગુ છું. અમે નાના, તોફાની પણ ખરા, માટે મારા ગુરુદેવ ક્યારેક ઉગ્ર બનીને અમને મારતા હતા. પણ ઉભા રહો આ કઠોરતા પછી માત્ર શકે પંદર જ મિનિટમાં પૂ. ગુરુદેવ અમારી મા બની જતા. મારા ખાવાના કારણે રડતા રડતા અમે સૂતા હોઈએ તો ગુરુદેવ અમારી પાસે આવી વહાલથી ચુમીઓ ભરતા, ખુદ રડતા, અમને શાંત કરતા. અને અમને એવું અનુભવતા કે “મારા ગુરુદેવની દુનિયામાં માત્રને માત્ર અમે બે જ છીએ અને અમને માર ભુલાઈ જતો. હાલ આજે પણ યાદ છે. આગળ વધીને હું કહીશ, કે અમે માર ખાવા માટે જાણીને તોફાન કરતા. મારી નાની સમજમાં એવું ગણિત
૨૪૪
