________________
છેલ્લા મિલનની વાત લખી આ પ્રકરણને વિરામ આપીશ. વિ.સં. ૨૦૧૦નું મારું ચાતુર્માસ બોરીવલી - મંડપેશ્વર ખાતે હતું. અને ચાતુર્માસ દરમિયાન જ વિ.સં. ૨૦૧૧નું ચોમાસું ગોવાલીયા ટેન્ક નક્કી થઈ ગયું હતું. તેથી એવો નિર્ણય કર્યો કે શેષ કાળ મુંબઈમાં જ પસાર કરી દેવો. મને સમાચાર મલ્યા જ હતા કે “અમદાવાદ તપોવન ખાતે યુવામિલન-દીક્ષા છે. આ પ્રસંગ માટે મને વિનંતી અને નિમંત્રણ પત્ર આવેલ પણ મારે જવું ન હતું. એક દિવસ ઈન્દ્રજિત વિ.એ મને જણાવ્યું” તમે આવો કારણ કે અહીં બધા સાધુ ભેગા થવાના છે. મેં કહ્યું ૧૨૦૦ કી.મી.નો વિહાર કરવાની મારી ઇચ્છા નથી.
હું નથી આવવાનો” એવી જાણ પૂ. ગુરુદેવને ઈન્દ્રજિત વિ. એ કરી, અને ત્યાં પૂ. ગુરુદેવ બોલ્યા કે “બસ! ચન્દ્રજિત નહી આવે ?” અને આ સમાચાર મને મલ્યા. મારી બધી જ મુંઝવણો સમસ્યાઓ બાજુ પર મૂકી. હું અમદાવાદ જવા તૈયાર થયો. હૃદયમાં એક જ ઝંખના હતી પૂ. ગુરુદેવનો હાથ માંથે પડી જાય. અમદાવાદ માત્ર ૩૮-દિવસમાં પહોંચ્યો. તપોવન પૂ. ગુરુદેવ પાસે પહોંચ્યો. ગુરુદેવ સૂતા હતા રક્ત ભ્રમણ મંદ હોવાના કારણે મને જોયો પણ ઓળખી ન શક્યા. પણ થોડા સમય બાદ બેઠા થયા. રક્ત ભ્રમણ બરાબર શરૂ થતા જ મને જોયો માંથુ હલાવ્યું. ઓળખી ગયા અને રડી પડ્યા. આ મારા માટેનું યાદગાર મિલન હતું. ઉપધિ વગેરે ઉતારી પુનઃ મલવા નીચે ગયો. લગભગ મૌન રહેનારા ગુરુદેવ એકદમ મને પુછે છે. “આ લોકોએ તારું સન્માન જાળવ્યું છે ને ?'' પુનઃ મૌન
ત્યારબાદ લગભગ દોઢ મહિનો સાથે જ રહ્યો. મને મારા ગુરુદેવે ૪૦ વર્ષમાં ખુબ આપ્યું. અમારી વચ્ચે સંઘર્ષો થતા, સંકલેશો રહેતા છતાં અપાર સ્નેહ હતો. મને એવી લગીરેય ધારણા ન હતી આટલી ઝડપથી ગુરુદેવ ચાલ્યા જશે. મારી પાસે મારા ગુરુદેવની ઇચ્છા મુજબનું સંયમ નથી. છતાં એક વાત જરૂર લખીશ કે ગુરુદેવની કૃપાથી સરળતા મને મળી છે.
૨૪૬
