________________
૧૦૮
મીન સમર્પણ અને બોલતી
શ્રદ્ધાનું પ્રતિકઃ મહાનંદાશ્રીજી નામ મંજુલા હતું. સુભદ્રાબહેન અને કાન્તીભાઈના જ દિકરી ઈન્દ્રવદનથી સવા વર્ષ નાની બહેન
૨૦૦૮ના વૈશાખ મહિને ઈન્દ્રવદનની દીક્ષા થયા બાદ મંજુલાએ સંસારની દિશા પોતાના માટે બંધ કરી દીધી. તેણીનું અતંર પણ વૈરાગ્ય વાસિત બન્યું. બાહુબલિ પાછળ બ્રાહ્મીજી પણ સાધ્વી માર્ગે આવ્યા હતા. તે જ રીતે મંજુલાએ ભાઈની દીક્ષા બાદ પોતાની જીવન શૈલી બદલી નાંખી.
શંખેશ્વર મહાતીર્થમાં ઉપધાન કર્યા ત્યાર બાદ વિ.સં. ૨૦૧૪ માં પાલિતાણા ખાતે દીક્ષા જીવનનો સ્વીકાર કર્યો.
સાધ્વીશ્રી મહાનંદાશ્રીજી તરીકે સંયમયાત્રાનો આરંભ થયો. આ મહત્તરા પાસે જગતુ નોંધે તેવી કોઈ સિદ્ધિ ન હતી છતાં ય જગતુ ને તેમની હાજરી અનુભવાય તેવી ગુણ ગરિમા તેમની પાસે હતી. *
મહાનંદાશ્રી એવી આસ્થાનું કેન્દ્ર છે. કે તેમને પૂ. ગુરુદેવે સમગ્ર જીવન કાળ દરમ્યાન ક્યારેય મહત્ત્વ નથી આપ્યું છતાં તેમની ગુરુદેવ પ્રત્યેની તીવ્ર શ્રદ્ધા ક્યારેય મંદ મેં નથી જોઈ. આ આસ્થા અપેક્ષા મુક્ત હતી માટે જ મજબૂત હતી.
પ્રારંભના વર્ષોમાં તો દીક્ષા જીવનની મર્યાદાના લીધે વર્ષોના વર્ષો બાદ ભાઈ મહારાજના દિદાર થતા. તે સમયે પણ વધુમાં વધુ અડધો કલાક ડર સાથે બેસવાનું પુનઃ વિભક્તિમાં ચાલ્યા જવાનું. પાછળથી તો પૂ. ગુરુદેવનો શિષ્ય પરિવાર પણ વધ્યો તમામ શિષ્યોની માતા બનીને દરેકની નાની મોટી જરુરીયાતોને પૂર્ણ કરવાનું કામ સાધ્વીજી મહારાજ કરતા. અમારી વાત જણાવું તો અમારી દીક્ષા પછી લગભગ સવા કે દોઢ વર્ષ બાદ પહેલીવાર પાલિતાણામાં અમને તેઓ મલ્યા. મારી ઉંમર માત્ર દશ કે અગિયાર વર્ષની મારી પાતરાની જોડમાં મોટું પાતરું ઝોળી બાંધવામાં જોર કરવાના કારણે તૂટી ગયું- તિરાડ પડી. મને સાંધેલું ગમતું ન હતું. પૂ. ગુરુદેવ પાસે માંગવું શી રીતે તે સવાલ હતો ? ત્યારે મહાનંદાશ્રીના માતૃ હૃદયે મારી બેચેનીની નોંધ લીધી અને મને નવું પાતરું
