________________
Vol. XXVI, 2003
વ્યાજની વાત
143
(૨૬)
એ નાણું આવ્યા તણો, નહિ સૂજયો ઉપાય; ત્યારે પોતે લાઘવા, ગરજુને ઘેર જાય.
ચૂલામાં જળ રેડિયું, બેઠો કઠણ થઈ સાય;
દીધા વિના તું જો જમે, નરશી વસ્તુ ખાય. ઘર તારૂં લાંઘે સહુ, લાંબું બેઠો હુંય; લીધા વિના ઉઠું નહી, નિશે જાણે તુંય. શાહે ગાળો રીસમાં, દીધી ત્યાં દશવીશ; તે શાભળતાં તુરત તે, ચડી ગરજૂને રીસ.
અહિ તો આડી શેરીની, ધૂળ પડી તે લેય;
- કર કરવાનું હોય તે, કહેવું હોય ત્યાં કહેય. નથી બિહિતો તારાથકી, આ ઘર લૂટી લેય; મળશે ત્યારે આપશુ, દશ દિન બેશી રહેય.
શાહ કહે ગુણ કુતરા, ઘણું બોલમાં ઘૂડ,
તારા ઘરમાં રાખજે, આડી શેરીની ધૂળ. છે જાતે દેવાળિયો, લેઈ નથી દેતો ધન; લેતા લાગ્યું સોણલું, દેતા ધ્રુજે તન.
ચોપાઈ - શાહુકાર કહે છે
(૨૭)
(૨૮)
(૨૯)
(૩૦)
(૩૧)
(૩૨)
- શું કાઈ તારા ચાકર હૈયે, જે તારે ઘેર ફેરા દેયે; ખાઇશું શું છે વાંઝિયાનો માલ, લેશું બમણાં ધન હાલ હાલ
એક હાથે માથાના વાળ, એક હાથે મોટી પુંજાર;
મારીશ ચાર ગણી બે કહું, નાણું તો એ રીતે લખું. બોલ્યો ગરજ સુણી એ વેણ, આ ભવ તો નથી લેણને દેણ; ખોટી કમાઈના હશે તે ગયા, મારા નશીબના ખાવા થયા (૩૩)
કુતરાની પેઠે શુભસે, નાણાં તો તારા ઘરમાં હશે;
તારું મોત છે મારે હાથ, જઇશ ગોળ ફટકડીને કવાથ. એમ કરતે લાંઘણ થઈ ત્રણ, શાહે જાણું આવ્યું મરણ; ધણી ઘરનો ખાય છાનું ધાન, શાહ ન પામે અન્નને પાન,
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
