________________
૫૦
તે અહીં ન લેવા કેમ કે તેમના અનુક્રમે ર૭ અને ૨૫. ગુણ કહ્યા છે. વળી આજે આચાર્યથી નીચેના અને એમને શિષ્યને જે “ગુરુ-શિષ્ય” કહેવામાં આવે છે તે બે વસ્તુતઃ ગુરુ અને શિષ્ય નથી પરંતુ પરસ્પરના સંઘાટક (સહાયક) છે. મોક્ષમાર્ગની આરાધનામાં તે બે પરસ્પરને સહાય કરે.
ગુરુ તે માત્ર આચાર્યને જ કહેવાય.
આ સૂત્રના છેલ્લા પદમાં “મારા ગુરુ” જે પ્રયોગ છે. તે ખૂબ જ અદ્ભુત છે. ૩૬ ગુણથી યુક્ત એવા ગુરુમાં શિષ્યનું મમત્વ જ ન હોય તે ગુરુ એકલા શી રીતે શિષ્યકલ્યાણ કરી શકશે? આખા ય સૂત્રમાં અદ્દભુત કેન્ટિની ચિત્તની એકાકારતા લાવી આપવામાં આ “મઝ–મારા ” શબ્દ ખૂબ જ સહાયક બની જાય છે. અપ્રશસ્ત અમને તેડવા માટે આવા પ્રશસ્ત મમત્વની ખૂબ જ જરૂર છે.
જ્યારે મહારાજા કુમારપાળ જિનધર્મને પામ્યા ન હતા; પરન્ત પામવાની નજદીકમાં હતા ત્યારે દેવધિ બ્રાહ્મણે. કરેલી માયાજાળમાં તે લપેટાઈ ગયા હતા. પણ તેવા સમયે. પણ તેમણે વામ્ભટ્ટને એ જ પૂછેલું કે, “મારા ગુરુ (પૂ. હેમચન્દ્રસૂરિજી)માં આવી શક્તિ છે ખરી?”
વાગ્લટ્ટ પણ આ “મારા ગુરુ ” સાંભળીને નિરાશા ખંખેરીને ઉલ્લસિત બની ગયા હતા. તેમણે વિચાર્યું કે હજી દેવધિ કાંઈ જ કરી શકે તેમ નથી, કેમ કેકુમારપાળના હૈયે પિતાના ગુરુદેવ તરીકે શ્રી હેમચન્દ્રસૂરિજી એવા જ બિરાજમાન છે.”
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
