Jain Dharm Prakash 1914 Pustak 030 Ank 02

Author(s): Jain Dharm Prasarak Sabha
Publisher: Jain Dharm Prasarak Sabha

Page 4

જે
પ્રકાશ.
સહજમાં તેને તજી દે છે. કારસ્વશાત્ કરી તે છેડતાં વિલંબ કરે છે ત્યારે પણું તે રાકરની માખીની જેમ તેમાં ચોંટયા સિવાય-આસક્ત થયા સિવાય તેનો સ્વાદ લે છે. તેટલા માટેજ સંસારમાં દુઃખી છતાં આસક્ત જેને લીટની મા ખીની ઉપમા આપી છે અને સુખી હોવાથી તેમાં લીન થઈ જનારને મધને સ્વાદ લેતાં તેમાં ચાટી જનારી માખીની ઉપમા આપી છે તરવષ્ટિ છે જ સુખી છતાં તેમાં આસક્ત ન હોવાથી સાકર પર બેઠેલી માખીની ઉપમાને યોગ્ય છે કે,
बाह्यदृष्टिः सुधासार-घटिता भाति मुंदरी ॥ __तत्वदृष्टस्तु सा साक्षा-द्विपमूत्रपिठरोदरी ॥ ४ ॥
ભાવાર્થ–બાહ્યદષ્ટિ જીવ, સુંદરી (સ્ત્રી) ને અમૃતના નિચાલથી ઘડેલી માને છે, પણ તત્ત્વ છે તે તેને વિષ્ટાચૂત્રાદિક અશુચિથી ભરેલા દેહવાળીજ માને છે. બાહ્યદષ્ટિ જીવ કે ઈસુંદર સ્ત્રીને દેખી તેના રૂપ લાવાક્યમાં મુકાઈ તેમાં પતંગની પેરે ઝંપલાય છે, પણ તદૃષ્ટિ તો તેને અશુચિમય સમજીને તેથી દિન દરજ રહેવા ઈચ્છે છે. તદ વિષયસુખને વિષ સમાનજ લખે છે. ૪.
વિવેદ–બહાદષ્ટિ જીવે સ્ત્રીને રૂપ લાવણ્યમાં મેહ પામી તેને સુધારસથી ભરેલી માને છે અને તેના અંગે પગને ચંદ્રની સુવર્ણ કળશની, ગજગતિશી, મૃગના નેત્રની ઇત્યાદિ અનેક ઉપમા આપી વધારે વધારે આત થતા જાય છે. તેજ સ્ત્રીને તત્વષ્ટિ વિષ્ટા, મૂત્ર, હડ, માંસ, રૂધિર, ત્વચા વિગેરે દુર્ગધથી વ્યાપ્ત સાત ધાતુથી બનેલી–તેના થી ભરેલી-તરૂપ માને છે. તેને તેમાં કોઈ પણ વિભાગ સુંદર કે પ્રશંસનીય લગજ નથી. તેના રૂપ લાવયમાં આસક્ત થઈ ગયેલા ને તે ઘેલા બની ગયેલા અથવા મેહ દિ. રાનું પાન કરવાથી ઉમર થઈ ગયેલા માને છે. ૪.
लावण्यलहरी पुण्यं-वपुः पश्यति बाह्यटक ॥
તરવgિ iાનાં, મહ્યં કૃત્રિા || ભાવાર્થ–બાહ્યદષ્ટિ જીવ શરીરને લાવય લફરીથી પવિત્ર માને છે, પણ તરદષ્ટિ તે તેને નાના પ્રકારના કરમીયાં વિગેરેથી (શુદ્ર જતુઓથી ) ભરપૂર અને ફક્ત કાગડા કુતરાવડે ભક્ષણ કરવા યોગ્ય જ માને છે. તેને બાહ્ય છિની પેરે ક્ષણિક, અશુચિ અને ભેતિક દેહપ્રપંચમાં મુંબઈ સ્વકર્તવ્ય વિમુખ થવાનું હેતું નથી. તે તે ક્ષવિનાશી દેહદાર બની શકે તેટલું સ્વહિત સાધી લેવા સાવધાન થઈ રહે છે. વિનાશી દેહનો વિશ્વાસ કરતા જ નથી. ૫.
વિવે –બાહ્યદષ્ટિ જ સુંદર સ્ત્રીને લાવાયવાળ અને અનેક પ્રકારે