________________ જ્ઞાનસાર પ્રવચન માળા-૨ બની સાધના કરી રહ્યો છે. એક વાર તેઓ પિતાના સંસારી વતન બાજુ આવેલ છે. તેમના પૂર્વાવસ્થાનાં પત્ની ધનશ્રી–જે અગ્નિશર્માને જીવ છે–પૂર્વભવના વરને કારણે ધ્યાનસ્થ બનેલ મુનિ પાસે આવી, મુનિવરની આજુબાજુ લાકડાં સળગાવી તેમને બાળી મૂકે છે. ત્યારે મુનિવર વિચારે છેઃ ધિક્કાર છે મારા આ શરીરને જે બીજી વ્યક્તિને પાપ બાંધવામાં નિમિત્તરૂપ થયું. કેવી ભયંકર વેદના હેય, જ્યારે અગ્નિ ચારે બાજુ ભભૂકી રહ્યો હોય અને શરીરને સળગાવી રહ્યો હોય. એ વખતે તેઓની કઈ વિચારણું છે? મારા આ શરીરના નિમિત્તે, ક્રોધ કરીને, એક જીવાત્મા પાપ બાંધી રહેલ છે. એક જીવાત્માને પાપ બાંધવામાં મારું આ શરીર નિમિત્તરૂપ બન્યું. ધિક આ શરીરને...ધન્ય છે સિદ્ધ ભગવંતને. જેમને શરીર જ નથી. કેવી ઉત્કટ આરાધક ભાવના. શરીરને કઈ સળગાવી નાખે ત્યારે પણ અનુપ્રેક્ષા-તત્ત્વચિન્તનની અને અન્ય પ્રતિ ઊંડી કરુણાની આ ભૂમિકા મેળવતાં પહેલાં આત્માએ કેટલે પરિશ્રમ કરવું પડતું હોય છે ! સાધનાના આ ઉચ્ચ શિખર પર વિરાજતાં પહેલાં કેટલાં આકરાં ચઢાણ ચઢવા પડે છે ! આપણે ચઢાણ શરૂ કર્યું છે કે કેમ તેની તે શંકા છે જ; પણ તળેટીમાં પહયા છીએ કે કેમ એય વિચારવું પડે તેમ છે.
