________________ સિદ્ધની શભા રે શી કહું?’ 257 આજે ગંગા ડેશીને વિસ્તાર ખૂબ ફાલ્ય ફૂલ્ય છે ! જ્યાં જુઓ ત્યાં નિન્દક વૃત્તિ ! અને પિતાના બેલની કઈ કિંમત મનુષ્યને રહી છે? ઘડી પહેલાં જેની આગળ બેસી એના ગુણગાન કરતે 'તે, પિલસનના ડબ્બે ડબ્બા ઠાલવતો તે એની જ પીઠ પાછળ એની કાપતી કરવા લાગે ! પોતાના જ શબ્દોની પિતાના હાથે આ તે કેવી અવદશા ! હું તે મારું તો મરું. ઈર્ષાવૃત્તિ પણ કેટલી વકરી છે? બીજા કેઈનું સુખ મનુષ્ય સાંખી જ શકતું નથી. પોતે નુકશાન વહોરીને, બસો-પાંચસે ઘરના બગાડીને પણ માણસ બીજાને ખેદાનમેદાન કરવા તૈયાર હોય છે. પેલી કહેવત આવે છે. હું મરું તે મરું, પણ તને રાંડ કરું.... આ કહેવતના મૂળમાં રહેલ કથાના નાયક જેવા શૂરવીર (?) મનુષ્યને આજે તોટે નથી ! એ કથાના નાયક ભાઈને પોતાની પત્ની પર ઘણું વખત ગુસે ચડે. ગુસે તે એ ચડે કે, બસ જાણે શું ય કરી નાખવું! છેલ્લે વિચાર આવે એમને, કે બીજુ કંઈ નહિ, બૈરીને વિધવા બનાવવી. જેથી આખી જીંદગી રડ્યા કરે અને દુઃખી થાય. કમાનાર તે કઈ હેય નહિ પછી... આ તે પિતે કમાય છે ને પેલી તાગડધીન્ના કરે છે! પણ મુશ્કેલી એ કે, પત્ની ને વિધવા બનાવવી હોય તે પિતાને પરલોક પહોંચવું પડે! વાંધે નહિ, થે ડું દુઃખ જ્ઞા. 17
